ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား သတိထားၾကရန္

ေခတ္ၿပိဳင္ 

တရား၀င္စာခ်ဳပ္စာတမ္း မရိွဘဲ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ ထုိင္းနယ္စပ္ေဒသမွ တျခားခ႐ုိင္ေတြ သြားအလုပ္လုပ္ၾကမယ္ဆုိရင္ ဆံုး႐ံႈးနစ္နာမႈေတြ ရွိတဲ့အတြက္ က်မတုိ႔ကိုယ္ေတြ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို တျခား ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ သိရိွၿပီး စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္ေအာင္ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။

ထိုင္းႏုိင္ငံေျမာက္ပိုင္းက ခြန္းကယ္ၿမိဳ႕ ငါးဖမ္းပိုက္စက္႐ံု (Khon Kaen Fishing Net Factory Co LTD) မွာ ထုိင္းအစုိးရရဲ႕ သတ္မွတ္လုပ္အားခ (၁၅၅) ဘတ္ ရမယ္ဆုိၿပီး မဲေဆာက္က ပဲြစားေတြရဲ႕ မက္လုံးေပးစည္း႐ုံးမႈေၾကာင့္ က်မတုိ႔ ျမန္မာအလုပ္သမား (၁၀၀) ေက်ာ္ဟာ အဲဒီစက္႐ုံမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ (၇) လေလာက္က စၿပီး အလုပ္သြားလုပ္ၾကပါတယ္။ မသြားခင္မွာ က်မတုိ႔ကို အႀကိဳအပို႔ လုပ္ေပးခ၊ ခရီးစရိတ္နဲ႔ အလုပ္သမားလက္မွတ္ေၾကး အပါအ၀င္ တေယာက္ကို ဘတ္ (၁၇,၇၀၀) နဲ႔ အဲဒီေငြကို လုပ္အားခထဲက ျပန္ျဖတ္ဖို႔ သေဘာတူခဲ့ၾကပါတယ္။ မဲေဆာက္က အလုပ္သြင္းေပးတဲ့ ပဲြစားေတြကလည္း တေန႔ (၁၅၅) ဘတ္ ရမယ္ဆိုၿပီး ေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ တကယ္အလုပ္ခြင္ထဲ ေရာက္ေတာ့ တေန႔ (၁၅၅) ဘတ္ႏႈန္းနဲ႔ (၁) လပဲေပးၿပီး က်န္တဲ့လေတြမွာ (၁၅) ရက္တပတ္ကို တေယာက္ (၁,၀၀၀) ႏႈန္းနဲ႔ပဲ ေပးပါေတာ့တယ္။ အလုပ္ခ်ိန္ မနက္ (၈) နာရီက ည (၈) နာရီအထိ အလုပ္ဆင္းၾကရေပမယ့္ အခ်ိန္ပုိေၾကးမေပးပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ က်မတို႔ အလုပ္သမားေတြကို အျပင္ထြက္ခြင့္မေပးဘဲ အလုပ္႐ုံထဲမွာပဲ ပိတ္ေလွာင္ထားတဲ့အတြက္ အလုပ္သမားေတြက သီးမခံႏုိင္ေတာ့တဲ့အဆုံးမွာ အလုပ္သမားအခြင့္အေရး ေတာင္းဆုိၿပီး အလုပ္မဆင္းဘဲေနၾကပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနေၾကာင့္ စက္႐ုံကို ထုိင္းပုလိပ္ေတြနဲ႔ ၀ုိင္းထားၿပီး က်မတုိ႔ ျမန္အလုပ္သမား (၁၁၂) ဦးကို ညတြင္းခ်င္း မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ကို ျပန္ပို႔ခဲ့လို႔ ဒီလ ဧၿပီ (၁) ရက္ေန႔မွာ မဲေဆာက္ကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ အလုပ္သမားအခြင့္အေရး ေတာင္းဆုိခဲ့တာက က်မတုိ႔ကို ျပန္မပို႔မီ တရက္အလုိမွာျဖစ္ပါတယ္။ စက္႐ုံပိုင္ရွင္က က်မတုိ႔ရဲ႕ အလုပ္သမားလက္မွတ္ေတြ ျပန္မေပးဘဲ သိမ္းထားတဲ့အတြက္ အခုဆို မဲေဆာက္မွာ က်မတုိ႔ ဒုကၡေရာက္ေနၿပီး တျခားအလုပ္အကိုင္လည္း ရွာမရျဖစ္ေနပါတယ္။
မဲေဆာက္ကေနသြားတုန္းက ယာယီႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္လုပ္ဖုိ႔ ထုိင္းဘက္က အက်ဳိးေဆာင္ကုမၸဏီေတြ၊ ထုိင္းနဲ႔ ျမန္မာပဲြစားေတြက သက္ဆုိင္ရာ ထုိင္းအာဏာပိုင္အခ်ဳိ႕နဲ႔ ညႇိႏႈိင္းၿပီး က်မတုိ႔ အလုပ္သြားလုပ္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ စီစဥ္ေပးၾကပါတယ္။ အခုလို ျပႆနာတက္ၿပီး သူတုိ႔ကို သြားေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီအလုပ္က နင္တုိ႔နဲ႔အလုပ္ရွင္ျဖစ္တဲ့ ျပႆနာပဲ၊ ငါတုိ႔နဲ႔မဆုိင္ဘူး ဆုိၿပီးေတာ့ “ဘူး” ခံပါတယ္။ က်မတုိ႔လုိ ရပ္ေ၀းမွာေရာက္ေနၿပီး ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မတုိ႔က အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ အလုပ္ရွင္အလုပ္သမား သေဘာတူစာခ်ဳပ္ မခ်ဳပ္မိတဲ့အတြက္ အခုလုိ ဒုကၡေရာက္ၾကရတာျဖစ္ပါတယ္။ သေဘာတူစာခ်ဳပ္သာရွိမယ္ဆုိရင္ က်မတုိ႔ရဲ႕ နစ္နာေၾကးေတြကို ေဒသဆုိင္ရာ အလုပ္သမားအခြင့္အေရး ကာကြယ္ေရးနဲ႔ လူမႈဖူလႈံေရး႐ုံးမွာ သြားၿပီး အေရးဆုိလုိ႔ရပါတယ္။ အခုေတာ့ အစမေကာင္းခဲ့တဲ့ အတြက္ အားလုံး နစ္နာဆုံး႐ႈံးမႈေတြနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မတို႔ကို မဲေဆာက္ျပန္ပို႔ခဲ့တဲ့အတြက္ ေနာက္ဆုံး မျဖစ္စေလာက္လစာ ေပးေပမယ့္ အဲဒီ လစာထဲက မဲေဆာက္ကားခ တေယာက္ ဘတ္ (၅၀၀) စီ ထပ္ျဖတ္လုိက္ပါေသးတယ္။
အခုလည္း မဲေဆာက္မွာ အဲလုိ ရပ္ေ၀းေဒသေတြမွာ လစာေကာင္းေကာင္းေပးတယ္၊ အလုပ္သြားလုပ္ဖုိ႔ဆုိၿပီး ထုိင္းနဲ႔ ျမန္မာ ပဲြစားေတြက မက္လုံးေပး လုိက္စည္း႐ုံးေနပါတယ္။ ပဲြစားေတြအတြက္ကေတာ့ အလုပ္သမားတေယာက္ ရွာေပးရင္ ဘတ္ (၂,၀၀၀) ေလာက္ အနည္းဆုံးရၾကပါတယ္။ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ခြင့္ မွတ္ပုံတင္ထားသူေတြ၊ ယာယီႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ ေလွ်ာက္ထားသူေတြအျပင္ ထုိင္းႏုိင္ငံက ထုတ္ေပးတဲ့ ေထာေရာ (၃၈) လုိ႔ေခၚတဲ့ ေနထုိင္ခြင့္လက္မွတ္ရွိသူေတြကိုပါ သူတို႔က လက္ခံေခၚယူေနတဲ့အတြက္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား အထူးသတိထားဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဒီလုိအလုပ္မ်ဳိး သြားလုပ္မယ္ဆုိရင္ က်မတုိ႔လုိ အျဖစ္ဆိုးမ်ဳိး မေရာက္ေအာင္ ေသခ်ာေမးျမန္းစုံစမ္းၿပီးမွ လုပ္ကိုင္ၾကဖို႔ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔ အသိေပးလိုက္ပါတယ္။

မစန္းစန္း (ပဲခူး)
ခြန္းကယ္ ငါးဖမ္းစက္႐ုံမွ ျပန္လာသူ