ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ား စီး၀င္လာမႈ ထိုင္းစစ္တပ္ စိုးရိမ္

ရေနာင္းၿမိဳ႕သို႔ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား ၀င္ေရာက္လာမႈဟာ ေဒသတြင္းလံုၿခံဳေရးအတြက္ စိုးရိမ္ေနရတယ္လို႔ ထိုင္းစစ္တပ္က မေန႔ က ေျပာၾကားလိုက္ပါတယ္။

“ဒီ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးကေတာ့ ဆံုးေတာ့မွာကို မဟုတ္ေတာ့ဘူး” လို႔ နယ္စပ္ေဒသ လံုၿခံဳေရး႒ာန ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး နီပက္ထုန္လက္ခ္က ေျပာပါတယ္။ “ရေနာင္းတစ္ၿမိဳ႕တည္းမွာဘဲ ဗမာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားအတြက္ ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ားဘ၀ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးစင္တာ ၁၃ ခုကို ဖြင့္ထားေပးၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေဒသမွာတင္ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြက ေမြးတဲ့ ကေလးတင္ အေယာက္ ၃၀၀၀ ႐ွိတယ္” လို႔ သူက ဆက္ၿပီးေျပာပါတယ္။

ထိုင္းစစ္တပ္အေနနဲ႔ စိုးရိမ္တာက ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြအေနနဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံထဲကို ၀င္ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ မိသားစုေတြကို ေခၚလာတာဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီမိသားစုေတြက ေမြးလာတဲ့ကေလးေတြကို ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြက ထိုင္းအစိုးရထံမွာ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ကို ေတာင္းဆိုမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္လို႔ သိရပါ တယ္။


“အခုအခ်ိန္ကစၿပီး ေနာက္ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က်ရင္ အဲဒီကေလးေတြကို က်ေနာ္တို႔ ဘာလုပ္ရမွာလဲ” ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး နီပက္ က ဆိုပါတယ္။

ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္မွ ရေနာင္းၿမိဳ႕သို႔ ၀င္လို႔ရသည့္ လမ္းေၾကာင္းမ်ားစြာ႐ွိသည့္အတြက္ ရေနာင္းၿမိဳ႕ဟာ အလုပ္႐ွာေနေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြအတြက္ အလုပ္အကိုင္ရ႐ွိဖို႔ ဆြဲေဆာင္တဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဘက္ျခမ္းမွ ရေနာင္းၿမိဳ႕သို႔ ကုန္းလမ္း၊ ေရလမ္း ႏွင့္ တူးေျမာင္း စသည့္ လမ္းေၾကာင္းမ်ားစြာကေန ၀င္ေရာက္ဖို႔ လြယ္ကူပါ တယ္။ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမား ေတြဟာ ကရာဘူရီ (Kra Buri) ျမစ္လက္တက္ ျဖစ္တဲ့ ကရာနီ တူးေျမာင္းထဲကေန ျဖတ္ၿပီး ရေနာင္းဖက္ကို ခက္ခက္ခဲခဲကူးလာၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတူးေျမာင္းက ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္ေပၚမွာ႐ွိေနၿပီး၊ ေႏြရာသီမွာဆိုရင္ ေရက ခမ္းသေလာက္ျဖစ္ေနၿပီး ရေနာင္းဖက္ကို ကူးလာရတာ လြယ္ကူပါတယ္။ ထို႔ျပင္ ရေနာင္းၿမိဳ႕သည္ ကပၸလီပင္လယ္ဖက္သို႔ ကီလိုမီတာ ၁၀၀ ေလာက္ ႐ွည္ထြက္ေနတဲ့အတြက္ ေရလမ္းေၾကာင္းကေန ေလွနဲ႔၀င္လာတာေတြ လည္း ႐ွိပါတယ္။

ထိုင္းအစိုးရနဲ႔ ျမန္မာအစိုးရဟာ ေရနယ္နိမိတ္ပိုင္ဆိုင္မႈ ႏွင့္ ပက္သက္ၿပီး ျပႆနာက အခုထိ မၿပီးေသးပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ေကာ့လန္ကၽြန္း၊ ေကာ့ခမ္ ႏွင့္ ေကာ့ကင္ေနာ့ ကၽြန္းေတြနဲ႔ပက္သက္ၿပီး ကၽြန္းပိုင္ဆိုင္မႈျပႆနာက အခုထိတုိင္ေအာင္ အျငင္း ပြားေနရဆဲျဖစ္ပါတယ္။ ေကာ့ေသာင္ၿမိဳ႕ရဲ႕ တစ္ဖက္ကမ္းမွာ႐ွိတဲ့ ရေနာင္းၿမိဳ႕ဟာ ထိုင္းႏိုင္ငံ ေမာင္း ခ႐ိုင္မွာ႐ွိတဲ့ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္တဲ့ ဂိတ္အျဖစ္ အၿမဲတမ္းအသံုးျပဳလာခဲ့တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ ျပည္တြင္းလံုၿခံဳေရး ႏွင့္ ကာကြယ္ေစာင့္ေ႐ွာက္ေရး တပ္ဖြဲ႔ ၏ အစီရင္ခံစာအရ ရေနာင္းၿမိဳ႕ဟာ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ၀င္ေရာက္လာ တဲ့ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြအတြက္ ဆြဲေဆာင္မႈ႐ွိတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္တယ္လို႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ရေနာင္းၿမိဳ႕သို႔ ျဖတ္ေက်ာ္၀င္ေရာက္လာသူ စာရင္းဟာလည္း နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္၀င္ေရာက္လာသူ စာရင္းထဲမွာ အျမင့္ဆံုးအဆင့္မွာ ႐ွိေနပါတယ္။

ထိုင္းႏိုင္ငံထဲသို႔ ရေနာင္းမွ တဆင့္၀င္ေရာက္လာတဲ့ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြထဲမွာ မြတ္ဆလင္မ္ ႐ိုဟင္ဂ်ာေတြလည္း ေလွနဲ႔ ၀င္ေရာက္လာတာမ်ိဳးေတြ ႐ွိပါတယ္။ ယခုလို ၀င္ေရာက္လာတဲ့သူမ်ားဟာ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး မိမိတို႔ အိမ္သို႔ ပိုက္ဆံပို႔ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အလုပ္လာလုပ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တျခား၀င္ေရာက္လာတဲ့သူေတြကေတာ့ မေလး႐ွား နဲ႔ အင္ဒိုနီး႐ွားတို႔ကဲ့သို႔ ႏိုင္ငံေတြအပါအ၀င္ တတိယႏိုင္ငံေတြမွာ ခိုလံႈခြင့္ေလွ်ာက္ဖို႔ ၀င္ေရာက္လာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး ရေနာင္းၿမိဳ႕သို႔ မိသားစုနဲ႔ အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ ၀င္ေရာက္လာတဲ့ ေရႊေျပာင္းအလုပ္သမား အမ်ားစုဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ႐ိုဟင္ဂ်ာေတြ နဲ႔ မတူတဲ့အခ်က္ကေတာ့ ျမန္မာေတြက်ေတာ့ ရေနာင္းကို သူတို႔အိမ္လိုလုပ္ၿပီး ေနခ်င္ၾကတယ္။ ရေနာင္းၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ ၀မ္ခ်က္ ေ၀ါင္ခ်ိဳင္ခ်နာက ၁၉၈၀ ေနာက္ပိုင္းကေနစၿပီးေတာ့ ရေနာင္းၿမိဳ႕ရဲ႕ စည္ပင္သာယာ နယ္နိမိတ္ေတြထဲမွာ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ား အေရးေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ အဖြဲ႔အစည္း ၂၀ ေက်ာ္ ေလာက္ ေပၚထြက္လာခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေမာင္းခ႐ိုင္ စည္ပင္သာယာ နယ္နိမိတ္မွာ အဓိက အေျခခ်ၿပီး လုပ္ေနတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းကေတာ့ Soi Samakki community လို႔ သိရပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ပက္ကနန္ သာ႐ုအ ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာဆိုရင္၊ Sangkasee community က စည္ပင္သာယာ႐ံုး ရဲ႕ အေနာက္ဖက္မွာ ေဆာက္ထားၿပီး တရားမ၀င္ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္ သမား ေတြနဲ႔ အေတာ္မ်ားမ်ား ပက္သက္မႈေတြ ႐ွိေနပါတယ္။ စည္ပင္သာယာ နယ္နိမိတ္အတြင္းမွာ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအ လုပ္သမား သံုးေသာင္းေက်ာ္ေလာက္ဟာ ထိုေဒသမွာ႐ွိတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံသား ႏွစ္ေထာင္ေလာက္ နဲ႔ အတူေရာႁပြန္းေနထိုင္ေန တာ ျဖစ္ပါတယ္။

“သူတို႔က ေတာ္ေတာ္ကို အေရႊ႕အေျပာင္း သိပ္ျမန္တာ၊ ဖမ္းလို႔ကို မရဘူး။ သူတို႔ကို ဖမ္းရတာ ခက္တယ္” လို႔ မစၥတာ ၀မ္ခ်က္က ေျပာပါတယ္။ “သူတို႔က မၾကာခဏ အလုပ္ေျပာင္းၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္တာထက္စာရင္ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္တာက ပိုက္ဆံပိုရတဲ့အတြက္ ဒီ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာဘဲ ေနခ်င္ၾကတယ္” လို႔လည္း မစၥတာ ၀မ္ခ်က္က ေျပာပါ တယ္။

NGO ေတြ နဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကလည္း ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြရဲ႕ အက်ိဳးကို ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးခ်င္ၾကတယ္။ အဲဒီအဖြဲ႔အစည္းေတြက ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြရဲ႕ သားသမီးေတြအတြက္ စာသင္ေက်ာင္းေတြဖြင့္ေပးၾကတယ္။ အဲဒီ ထဲက အႀကီးဆံုးစာသင္ေက်ာင္းက ေမာင္းခ႐ိုင္က ဘန္ရင္ (Bang Rin) ၿမိဳ႕မွာ႐ွိၿပီး ကေလး ၂၃၈ ေယာက္႐ွိတယ္။

“အဲဒီ အလုပ္သမားေတြ နဲ႔ ဒီႏိုင္ငံထဲမွာ ေမြးတဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ကေလးေတြ သူတို႔ႏိုင္ငံကို ျပန္ထြက္မသြားမွာကို က်ေနာ္တို႔ စိုးရိမ္တယ္” လို႔ ရေနာင္းၿမိဳ႕ေတာ္၀န္က ေျပာပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ ျပည္တြင္းလံုၿခံဳေရး ႏွင့္ ကာကြယ္ေစာင့္ေ႐ွာက္ေရး တပ္ဖြဲ႔ မွ လာတဲ့ သတင္းမ်ားအရ အခ်ိဳ႕ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြကေတာ့ ပဋိသေႏၶ တားေဆးကို သံုးစြဲေနၾကတယ္လို႔ သိရပါ တယ္။

ထိုင္းႏိုင္ငံ ေျမာက္ပိုင္းက တာ့ခ္ခ႐ိုင္မွာလည္း ခ႐ိုင္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ျပည္တြင္း NGO ေတြက နယ္စပ္လက္နက္ကိုင္ တုိင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ဗမာစစ္အစိုးရတို႔တိုက္ပြဲျဖစ္ပြားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေျပးလာတဲ့ ကရင္စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ ကေလး ေတြအတြက္ ယာယီစာသင္ေက်ာင္းေတြ ဖြင့္ေပးၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ကရင္ရြာသား သံုးေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ဟာ တေဆာင္ယမ္ နယ္ေျမထဲသို႔ ေရာက္႐ွိလာၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူ ကေလးအေယာက္ ၁၅၀ လည္းပါလာပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ မိဘမဲ့ကေလးေတြ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း သိရပါတယ္။

အဆိုပါ မိဘမဲ့ကေလးမ်ားေက်ာင္းမွ ထဆနီး ကီရီပရာနီ က သူမတို႔ အဖြဲ႔အစည္းမွ လုပ္အားေပးမ်ားအေနႏွင့္ နယ္စပ္တိုက္ ပြဲမွာ မိဘေတြေသဆံုး (သို႔မဟုတ္) ေပ်ာက္ဆံုး သြားၾကတဲ့ ကေလးေတြကို ကူညီထားၿပီးပါၿပီးလို႔ ေျပာပါတယ္။ “က်မတို႔ အုပ္စုအေနနဲ႔ ႏိုင္ငံသားတို႔၊ အသားအေရာင္တို႔ ဘာသာေရးတို႔ မခြဲျခားဘဲ ကေလးေတြကို က႐ုဏာ သက္စြာနဲ႔ ကူညီေနပါ တယ္” လို႔ သူမ က ေျပာပါတယ္။
ဇြန္လ ၁၆ ရက္ေန႔ ထိုင္းႏိုင္ငံထုတ္ ဘန္ေကာက္ပို႔စ္ သတင္းစာမွ King-oua Laohong and Supamart Kasem ၏ “Influx of Burmese migrants worries army” ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။ မူရင္းသတင္းကို ဤေနရာတြင္ ႏွိပ္ၿပီး ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါသည္။
Grassroots-HRE
ေက်ာ္သိခၤ