အလုပ္သမား အခြင့္အေရးအတြက္ သမဂၢမ်ား လိုအပ္ေန

ခိုင္စု ၾကာသပေတးေန႔၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၁ ရက္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ၁၄ နာရီ ၅၃ မိနစ္

နယူးေဒလီ (မဇၥ်ိမ)။ ။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အလုပ္သမားမ်ား၏ လူမႈဖူလံုေရးႏွင့္ အခြင့္အေရးအတြက္ အကာအကြယ္ေပး ေတာင္းဆိုေပးႏိုင္မည့္ သမဂၢမ်ား လိုအပ္ေနေၾကာင္း ျပည္ပရွိ ျမန္မာ အလုပ္သမား အဖဲြ႔မ်ားက ေျပာဆိုသည္။ လိႈင္သာယာ စက္မႈဇုန္ ၃ တြင္ ဖိနပ္စက္႐ံု တိုင္ရီ၊ အထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ံုမ်ားျဖစ္သည့္ က်ားမင္းႏွင့္ OPAL 2 (ေခၚ) ျမဖက္ရွင္မွ အလုပ္သမားမ်ား ဆႏၵျပမႈကုိ ထိုင္းႏုိင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ အေျခစိုက္ ေရာင္ျခည္ဦး အလုပ္သမား အဖြဲ႔ႏွင့္ FTUB (ေခၚ) ျမန္မာႏုိင္ငံ အလုပ္သမား သမဂၢမ်ား အဖဲြ႔ခ်ဳပ္က ေခါင္းေဆာင္မ်ားက သံုးသပ္ေျပာဆုိျခင္း ျဖစ္သည္။ 
“ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္သမား လူမႈဖူလံုေရးစနစ္ ေသခ်ာမရွိဘူး။ အလုပ္သမားအတြက္ အာမခံခ်က္ အျပည့္အဝ မရွိဘူး။ အလုပ္ရွင္၊ အလုပ္သမား စာခ်ဳပ္ရွိရမယ္။ တခ်ဳိ႕စက္႐ံုမွာ စာခ်ဳပ္မရွိဘူး။ အလုပ္သမား အခြင့္အေရး ကာကြယ္ေပးမယ့္၊ ေတာင္းဆုိေပးမယ့္ အလုပ္သမား သမဂၢေတြ မရွိဘူး။ အလုပ္သမားေတြဘက္က ရပ္တည္တဲ့ အလုပ္သမား သမဂၢေတြ မရွိတဲ့ အခါက် ျပႆနာေတြက မျဖစ္သင့္ဘဲနဲ႔ အခုလုိ ေပါက္ကြဲၿပီး ၾကီးၾကီးမားမား ျဖစ္လာတယ္လုိ႔ ျမင္တယ္” ဟု ေရာင္ျခည္ဦး အဖြဲ႔မွ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉး ကိုမိုးေဆြက မဇၥ်ိမကို ေျပာသည္။


FTUB အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ဦးေမာင္ေမာင္ကလည္း ''အထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ံု အလုပ္သမား တေယာက္က တလကို လုပ္ခ ၄၈၀၀၀ (က်ပ္) ရတယ္လို႔ အလုပ္ရွင္တခ်ဳိ႕ ေျပာတယ္။ ဒီလုပ္ခရဖို႔ အလုပ္သမား တေယာက္က နားခ်ိန္နားရက္ မရွိဘဲ အလုပ္လုပ္ရတယ္။ အလုပ္ရွင္ေတြဟာ နအဖ ရဲ႕ ဥပေဒေအာက္မွာ အလုပ္သမားသမဂၢ ဖြဲ႔စည္းခြင့္ မရွိဘူးဆိုတာကို အခြင့္ေကာင္း ယူေနၾကတာ'' ဟု မဇၥ်ိမကို ေျပာသည္။

ယမန္ေန႔က လုပ္ငန္းခြင္မဝင္ဘဲ ဆႏၵျပခဲ့သည့္ တိုင္ရီ ဖိနပ္စက္႐ံု လုပ္သားမ်ားက အစိုးရ ႐ံုးပိတ္ရက္တြင္ အလုပ္႐ံုပိတ္ရန္၊ နားေနခ်ိန္ အျပည့္ေပးရန္၊ လုပ္သက္ဆုေၾကးကုိ တႏွစ္လွ်င္ (က်ပ္) ၂၀၀၀ တိုးေပးရန္၊ ရက္မွန္ေၾကး မူလ ၃၀၀၀ မွ ၆၀၀၀ သို႔ တိုးေပးရန္၊ ေန႔တြက္ေၾကး ၂၅ က်ပ္အစား ၇၅ က်ပ္တိုးေပးရန္ႏွင့္ အခ်ိန္ပိုေၾကး ၅၅ က်ပ္အစား ၁၅၀ ေပးရန္ အပါအဝင္ ေတာင္းဆိုခ်က္ ၁၀ ခ်က္ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။

ထို႔ျပင္ လိုင္းႀကီးၾကပ္သူ စူပါမ်ားကို လစာေငြ က်ပ္တေသာင္း တိုးေပးေသာ္လည္း က်န္လုပ္သားမ်ားကို မတိုးေပးသျဖင့္ ယခုလ ၈ ရက္ေန႔မွ စတင္၍ ယမန္ေန႔ထိ ဆႏၵျပေနသည့္ ျမဖက္ရွင္ (Opal 2) စက္႐ံုက လစာေငြ တိုးေပးရန္၊ အလုပ္ခ်ိန္ နံနက္ ၇ နာရီမွ ည ၁၁ နာရီအထိကို ေလွ်ာ့ေပးရန္ႏွင့္ အလုပ္သမားမ်ား စားေသာက္ေနထုိင္သည့္ ေနရာမ်ား သန္႔ရွင္းရန္တို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ဆႏၵျပပဲြသို႔ စစ္ေဒသမႉး ဗိုလ္မႉးႀကီးတင့္ဆန္း၊ ခ႐ိုင္ေကာင္စီ ခယက ဥကၠ႒ ဦးေနလင္း၊ အလုပ္သမား ဦးစီးဌာနမွ ညႊန္ခ်ဳဳပ္ ဦးခ်စ္ရွိန္သည္ လံုၿခံဳေရးမ်ားျဖင့္ ဝင္ေရာက္ ေျဖရွင္းေပးခဲ့သည္။

၁၉၄ဝ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆုိင္ရာ အလုပ္သမားသမဂၢ ကြန္ဂရက္ ABTUC ကို သခင္ေလးေမာင္ႏွင့္ သခင္ဘက ဦးေဆာင္ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၿပီး အလုပ္ရွင္ႏွင့္ ျဖစ္ပြားသည့္ အလုပ္သမားေရးရာမ်ား၊ ျပႆနာမ်ားကို ေျဖရွင္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ႏုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း ဒုတိယ ကမၻာစစ္အတြင္း ဂ်ပန္တို႔က အလုပ္သမားသမဂၢ ဖြဲ႔စည္းခြင့္ႏွင့္ အလုပ္သမား အခြင့္အေရးမ်ား ပိတ္ပင္ခဲ့သည္။

ဒုတိယ ကမၻာစစ္အၿပီး ၁၉၄၅ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ အလုပ္သမားသမဂၢ ကြန္ဂရက္အျဖစ္ TUCB အျဖစ္ ျပန္လည္ ေပၚေပါက္ခဲ့ေသးသည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ အာဏာရွင္ေဟာင္း ဦးေနဝင္း၏ လက္ထက္တြင္ အလုပ္သမားသမဂၢ အပါအဝင္ လြတ္လပ္ေသာ မည္သည့္ သမဂၢမ်ဳိးမဆို ဖြဲ႔စည္းခြင့္ မျပဳေတာ့ဘဲ ပိတ္ပင္ခဲ့ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ အစိုးရမ်ား ထိန္းခ်ဳပ္ကြပ္ကဲသည့္ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား အစည္းအ႐ံုးမ်ားကိုမူ ဖဲြ႔စည္းေစခဲ့သည္။

လြတ္လပ္ေသာ အလုပ္သမားသမဂၢမ်ား ဖြဲ႔စည္းခြင့္ ရရွိခဲ့စဥ္က အလုပ္သမားမ်ား၏ ရပိုင္ခြင့္မ်ား၊ လုပ္ငန္းခြင္ ျပႆနာမ်ား၊ အလုပ္ရွင္ အလုပ္သမားႏွင့္ အစိုးရၾကား ညိႇႏႈိင္းေျဖရွင္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ေပးႏုိင္ခဲ့သျဖင့္ အေရးပါေသာ အဖြဲ႔အစည္းတရပ္ ျဖစ္ခဲ့သည္။

ထိုသို႔ေသာ သမဂၢမ်ဳိး ဖဲြ႔စည္းခြင့္ မရရွိသျဖင့္ လက္ရွိျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ လူ႔အခြင့္အေရး၊ ေက်ာင္းသား၊ အမ်ဳိးသမီးေရးရာ အစရွိသည့္ အေရးကိစၥမ်ားအတြက္ တဖက္တလမ္းမွ ေစာင့္ၾကည့္ေျဖရွင္းေပးသည့္ ေျမေအာက္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား တိတ္တဆိတ္ တည္ရွိေနေသာ္လည္း ထိေရာက္စြာ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ျခင္း မရွိေၾကာင္း ေတြ႔ရွိရသည္။

(ရဲရင့္ေအာင္ တည္းျဖတ္သည္။)