အသံ 'အ' သြားတဲ့ဆည္းလည္းကေလးေတြ

ကိုစ်ာန္

ထမင္းဖိုးေလး ေပးပါ။ ေသာက္လက္စ လဘက္ရည္တငံုက လည္ေခ်ာင္း၀တြင္ တစ္ဆို႔သြားသည္။ နံေဘးတြင္ ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးေလးကို ခါးထစ္ခြင္တြင္ တင္၍ အ၀တ္ႏွင့္ လြယ္ထားသည့္ ခေလးမေလး တေယာက္။ မဲေဆာက္ေစ်းတန္းထဲက လဘက္ရည္ဆိုင္တန္းေတြမွာ လိုက္လံေတာင္းရမ္းေနတာပါ။ နီေၾကာင္ေၾကာင္ ဆံပင္၊ အသားအရည္ မဲြေျခာက္ေျခာက္ ႏြမ္းညစ္ေနတဲ့ အ၀တ္အစားမ်ားက သူမရဲ႕ေနတဓူ၀ ျဖတ္သန္းမႈကို ေဖာ္ျပေနသလိုပင္။

မနက္ေစာေစာ ထၿပီး မဲေဆာက္ကို မိသားစုလိုက္ လာၾကတာ။ ညေနပိုင္းဆိုရင္ ျပန္တယ္။ ျမ၀တီမွာေနတယ္။ ငွားထားတာက တဲေလးပဲ၊ တဲငွားခက တလကို တေသာင္းႏွစ္ေထာင္ေပးရတယ္။ အိမ္မွာက ေမာင္ႏွမခ်ည္းပဲ ၇ ေယာက္ရွိတယ္။ အခုတေယာက္က ၂ ႏွစ္ပဲရွိေသးတယ္။ ေျပာရင္း ခါးထစ္ခြင္တြင္ တင္၍ အ၀တ္ႏွင့္ လြယ္ထားသည့္ ကေလးေလးကို ပင့္တင္လိုက္သည္။ ကေလးက ဗိုက္ဆာလို႔လား မသိ။ သူမႏွင့္က်ေနာ္ စကားေျပာေနရင္းပင္ ခါးထစ္ခြင္ထဲရွိ ကေလးက ငိုမဲ့မဲ့ ျဖစ္လာသည္။ သူမက သူမခါးၾကားတြင္ထိုးထာေသာ ႏို႔ဗူးေလးကို ထုတ္၍ ေမာင္ေလး ကို တိုက္လိုက္သည္။ ႏို႔ဗူးအေဟာင္းေလးထဲတြင္ ႏို႔မရွိ...။ ကေလးေလးက ႏို႔ဗူးေလးထဲက ေရမ်ားကို အားရပါးရ စုပ္ေသာက္ေနသည္။

အရင္တုန္းက ျမ၀တီမွာ ေနတာမဟုတ္ဘူး။ စစ္ကိုင္းမွာေနတာ စစ္ကိုင္းကေနမွ ျမ၀တီကို မိသားစုလိုက္ဆင္းလာတာ သံုးႏွစ္ေလာက္ပဲရွိေသးတယ္။ စစ္ကိုင္းမွာပဲ ေပ်ာ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက အခုလို မေတာင္းစားရဘူး။ အေဖက လယ္လုပ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ လယ္လဲမရွိေတာ့ဘူး။ လယ္ေတြ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ မသိဘူး။ ေနာက္ပိုင္း ျမ၀တီမွာ လယ္လုပ္ေသးတယ္ အဆင္မေျပဘူး။ အေဖက မဲေဆာက္ဘက္သြားၿပီး ပန္းရံလုပ္ေသးတယ္။ သမီးတို႔ မိသားစု တစုလံုးစားမေလာက္ဘူး။

တေန႔ကို ေန႔ခင္းပိုင္းဆိုရင္ ဘတ္ ၄၀၊ ၅၀ ေလာက္ရတယ္။ ညဘက္ ညေစ်းမွာ သြားေတာင္းရင္ ၁၅ ဘတ္ ၂၀ ေလာက္ရတယ္။ ထမင္းက တခါစားရင္ ၁၀ ဘတ္ကုန္တယ္ေလ။ ေစ်းထဲမွာပဲ ၀ယ္စားတယ္။ ဆိုင္ထဲမွာ စားလို႔မရဘူး အထုပ္ကေလးေတြပဲ ၀ယ္ၿပီး လမ္းေဘးမွာပဲစားတယ္။ ထမင္းတထုပ္ ၅ ဘတ္ ဟင္း ၅ ဘတ္ေလ။ ေရေသာက္ေတာ့ တခ်ဳိ႕ အိမ္ေအာက္က ေရဘံုပိုင္မွာေသာက္တယ္။ တခါတေလ ေမာင္းထုတ္တဲ့သူေတြရွိတယ္။ စိတ္ေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္.....။

သမီးမဲေဆာက္မွာ အခုလိုလာ ေတာင္းတာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ ေလးႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ အေဖရယ္၊ အေဖ့ မိန္းမရယ္၊ သမီးေမာင္ေလးရယ္၊ ေမာင္ေလးက အမႊာပူးေလး ေလ ေနာက္တေယာက္က အေဖ့ မိန္းမဆီမွာ။ အေဖ့မိန္းမလား ဟုတ္တယ္ မိေထြးေပါ့။ သမီးတို႔ေတာင္း ရသမွ် ပိုက္ဆံေတြ သူ႔ကို ေပးရတယ္ေလ။

သမီးေမာင္ေလး ဖ်ားေနတယ္။ အက္ကဲြစူးရွစြာ အဖ်ားလိႈက္ခတ္ၿပီး ထြက္လာတဲ့ သူမရဲ႕အသံက က်ေနာ့္နားထဲကို တိုးညွင္းစြာ တိုး၀င္လာခဲ့သည္။ ေမာင္ေလးက ၉ လပဲရွိေသးတယ္။ ေမာင္ေလးက ဘာျဖစ္တယ္ မသိဘူး အန္ပဲအန္ေနတာပဲ။ အခု ေက်ာင္းသား ေဆးခန္းမွာေလ။ သမီးမိေထြးက သြားေစာင့္ေနရတယ္။ အခုေမာင္ေလးက ဖ်ားေနေတာ့ ညဘက္ ညေစ်းမွာ သြားေတာင္းေနရတယ္။ ပိုက္ဆံပိုရေအာင္လို႔ပါ။

ေက်ာင္း....ေက်ာင္းလား.... ေက်ာင္းဆိုတဲ့စကားလံုး မေျပာခင္မွာ သူမႏႈတ္မွ တြန္႔ဆုတ္ ဆံြ႔အသြားခဲ့ သလိုပင္။ စကၠန္႔အနည္းငယ္ၾကာမွ ေျပာဖို႔စကားကို ျပန္ၿပီး ဆက္ေျပာေလသည္။ သံုးတန္းနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္လိုက္တာ။ စားဖို႔ မရွိလို႔ေလ။ သူမမ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္ အနည္းငယ္ စို႔လာသည္။ ၀မ္းနည္းရိပ္ေျပးသြားတဲ့ မ်က္၀န္းထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနသလိုပင္။

သူမေဘးမွာ ရပ္ၿပီးနားေထာင္ေနတဲ့ သူမႏွင့္ အိမ္နီးနားခ်င္းေကာင္းေလးက ၀င္၍ သားဆိုရင္ ၁ တန္းေအာင္ၿပီးထြက္လိုက္တာ အိမ္က အေဖက အကူမပါရင္ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူးေလ။ သားက အေကာင္နည္းနည္းႀကီးၿပီဆိုေတာ့ အေဖ့ကို ကူရတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ အေရွ႕ကတဲြၿပီးေခၚရတယ္။ မလွမ္းမကမ္းမွာရွိတဲ့ သူ႔ရဲ႕အေဖကို လက္ညွဳိးထိုးျပသည္။ မ်က္စိႏွစ္ဖက္က သည္းကဲြစြာမျမင္၊ ေျခေထာက္တဖက္ကမရွိ ခ်ဳိင္းေထာက္ႏွင့္ သူ႔အေဖ့ကိုေတြ႔ရသည္။ အဲဒီ ကေလးေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္က ၆ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမည္။ ေနာက္ သူ႔အေဖကို တဲြရင္ ထြက္သြားသည္။

သူမက ေက်ာင္း၀တ္စံုနဲ႔ ေက်ာင္းသြားေနတဲ့ ရြယ္တူကေလးေတြကို ျမင္ရင္ ေက်ာင္းတက္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာတယ္။ အရင္ ေက်ာင္းတက္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ ျပန္သတိရမိတယ္။ ဒီဘက္မွာ ရွိတဲ့ေက်ာင္းေတြေတာ့ တက္ခ်င္တယ္။ ၀မ္းသာစြာ ေျပာၿပီး မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး...ဟု သူမဘာသာေျပာေနျပန္သည္။ သမီးေမာင္ေလးေတြလဲ ထိန္းေနရတယ္။ စားဖို႔လဲရွာရတယ္ေလ။ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ အ၀တ္အစားလဲ မရွိဘူး။ သူမက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုန္ဆံုးေနတဲ့ စကားလံုးေတြကို ထပ္ကာထပ္ကာေျပာရင္း... အေ၀းကို လွမ္းၾကည့္ေနသလိုလို တခုခုကိုပဲ ေတြးေတာေနသလိုလို ရီေ၀ေငးေမာရင္း...။