မေလးရွား အက်ဥ္းစခန္းရွိ ျမန္မာမ်ား ထပ္မံေသဆုံး

Friday, 25 September 2009 17:20 သန္းထိုက္ဦး

မေလးရွား ႏိုင္ငံတြင္ အထိန္းသိမ္းခံေနရသူ ျမန္မာအလုပ္သမား မ်ားသည္ အဖ်ားေရာဂါ တမ်ဳိးေၾကာင့္ ေသဆံုး သူ စုစုေပါင္း (၈) ဦး ရွိၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ၎စခန္းမွ ထိန္းသိမ္းခံရသူ တဦးက ေျပာသည္။

အဆိုပါ ေသဆံုးသည့္ အလုပ္သမားမ်ားသည္ ကြာလာလမ္ပူၿမိဳ႕ႏုိင္ငံတကာ ေလဆိပ္အနီးရွိ ထိန္းသိမ္းေရးစခန္း တရားမ၀င္ေနထုိင္မႈမ်ားျဖင့္ ထိန္းသိမ္းခံေနရသူမ်ားျဖစ္ၿပီး ၎တို႔သည္ ပူထရာဂ်ာရာ ေဆးရုံတြင္ ေသဆံုးခဲ့ ျခင္းျဖစ္သည္ဟု အထိန္းသိမ္းခံေနရသည့္ ကုိေက်ာ္စိုးက ဧရာ၀တီသို႔ေျပာသည္။

“ေျခေထာက္ေတြလက္ေတြေဖာ၊မ်က္ႏွာေတြ ေဖာၿပီးေတာ့ ေဆးရုံေရာက္တယ္၊တရက္ပဲခံတယ္၊ အဲဒီလို ေသဆံုး သြားၾကတာမ်ားတယ္၊ ေသဆံုးသြားတဲ့လူေတြကုိ ေထာင္အာဏာပုိင္ေတြက ေျပာျပလို႔ သိရတယ္”ဟု ၎ ကိုေက်ာ္စိုးက ဆိုသည္။

ယခု ေရာဂါသည္ အဖ်ား၀င္ၿပီး ထမင္းစားခ်င္စိတ္ မရွိျခင္း၊ ခႏၶာကိုယ္ ေဖာေယာင္လာျခင္း စသည့္ လကၡဏာ မ်ား ျဖစ္ေပၚလာေၾကာင္း ယင္းစခန္းအတြင္း အထိန္းသိမ္းခံေနရသူမ်ားက ေျပာသည္။

ေသဆံုးသူ၏ ေရာဂါ အတိအက်ကို မသိရွိရေသးေသာ္လည္း ထိန္းသိမ္းခံေနရသည့္ ျမန္မာ အလုပ္သမားအမ်ား စုက ၾကြက္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ေရာဂါျဖစ္သည္ဟု ေျပာဆိုေနၾကသည္။

အလားတူပင္ ယခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလက ထိန္းသိမ္းေရး စခန္းတခုတြင္ ကုိေပါ ႏွင့္ ကုိေက်ာ္စြာ အမည္ရိွ ျမန္မာ ျပည္သားအလုပ္သမား ၂ ဦး ေသဆုံးခ့ဲၿပီးေနာက္ပုိင္း ယခုကဲ့သို႔ ေသဆံုးမႈမ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ထုိထိန္းသိမ္းေရး စခန္းတြင္းရွိသူမ်ားသည္ မေလးရွားတြင္ တရား၀င္ စာရြက္စာတမ္း မရိွဘဲ ေနထုိင္၊ အလုပ္လုပ္ ကုိင္မႈျဖင့္ ဖမ္းဆီးခံထား ရသူမ်ားျဖစ္သည္။ ၎တို႔အထဲတြင္ ျမန္မာျပည္သား အမ်ားစုပါ၀င္ေနေၾကာင္းလည္း သိရသည္။

အထိန္းသိမ္းခံထားရသူမ်ား အတြက္ ေနရာ ထုိင္ခင္းလည္း အလုံ အေလာက္ မရွိဘဲ အထိန္းသိမ္းခံရစဥ္ အႏုိင္ က်င့္ ႏွိပ္စက္မႈမ်ားရွိသည္ဟူေသာ သတင္းမ်ားလည္း မၾကာခဏ ထြက္ေပၚလ်က္ ရိွသည္။

ျမန္မာသံရုံး၏ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ အားနည္းေသာေၾကာင့္ ထိန္းသိမ္းခံေနရေသာ ျမန္မာျပည္သားမ်ားကုိ ေန ရပ္ရင္းသုိ႔ ျပန္လည္ ပုိ႔ေဆာင္ေရး အစီအစဥ္မွာ ၾကန္႔ၾကာေနရျခင္း ျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။

၂ဝဝ၅ ခုႏွစ္မွ စတင္ၿပီး မေလးရွားအစုိးရက RELA တပ္ဖဲြ႔ဝင္မ်ားအား (လဝက) အခ်ဳပ္ခန္းမ်ားကုိ ကြပ္ကဲရန္၊
တရားမဝင္ ႏုိင္ငံျခားသား အလုပ္သမားမ်ားကုိ ဖမ္းဆီးရန္ တရားဝင္ လုပ္ပုိင္ခြင့္ေပးထားေၾကာင္း သတင္းမ်ား ေဖာ္ျပခ်က္အရ သိရွိရသည္။

မေလးရွားႏုိင္ငံတြင္ ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ လူ႔အခြင့္အေရး စံခ်ိန္မွာ နိမ့္က်ေနေၾကာင္း၊ ႏုိင္ငံျခား သားမုန္းတီးမႈလည္း အလြန္မ်ားေၾကာင္း၊ထုိသုိ႔ မုန္းတီးမႈေၾကာင့္ ျပႆနာမ်ားစြာ ျဖစ္ေပၚေနေၾကာင္း ၾကားသိရ သည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ စီးပြားေရး အဆင္မေျပသျဖင့္ အိမ္နီးခ်င္း ႏုိင္ငံမ်ားသုိ႔ သြားေရာက္ အလုပ္ လုပ္ကုိင္သူေပါင္း သန္းႏွင့္ခ်ီၿပီး ရိွေနသည္။ အထူးသျဖင့္ မေလးရွား ႏွင့္ ထုိင္းႏုိင္ငံသုိ႔ သြားေရာက္ေလ့ရိွသည္။

အသတ္ခံရသည့္ ျမန္မာမ်ားအတြက္ နစ္နာေၾကးရေရး မိသားစုမ်ားကို ထိုင္းလူ႔အခြင့္အေရးအဖြဲ႔ကူညီ

ရဲရင့္ / ၂၃ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၉
စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္းခြင္အတြင္း ေျပာင္းဖူးခိုးသည္ဟုစြပ္စြဲၿပီး ထိုင္းအလုပ္ရွင္က သတ္ျဖတ္လိုက္သည့္ ျမန္မာ (၄) ဦးအတြက္ နစ္နာေၾကးရရိွရန္ ၎တို႔၏ က်န္ရစ္သူမိသားစု၀င္မ်ားက ထိုင္းတရား႐ံုးတြင္ ေလွ်ာက္ထားခဲ့သည္။

ၿပီးခဲ့သည့္ ၂၀၀၇ ခု ႏွစ္ကုန္ပိုင္းတြင္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွ ကီလိုမီတာ (၃၀) အကြာရိွ ေက်ဒီခို႔ရြာ စိုက္ပ်ိဳးေရးခြင္ရိွေျပာင္းၿခံတြင္ မိသားစု၀င္မ်ားႏွင့္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသည့္ ကိုသန္းထြန္း (အထြန္း)၊ ဦးကုလားႀကီး၊ ကိုႏိုင္လင္း၊ ကိုေပၚဦး (အေပၚ) တို႔ကို ထိုင္းအလုပ္ရွင္ႏွင့္အဖြဲ႔က ေျပာင္းဖူးအိပ္မ်ား ခိုးယူသည္ဟုစြပ္စြဲၿပီး သတ္ျဖတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

ႏို႔စို႔အရြယ္ ကေလးငယ္အပါအ၀င္ ကေလး (၅) ဦးႏွင့္အတူ က်န္ရစ္သူ ကိုသန္းထြန္း၏ဇနီးျဖစ္သူ မၾကည္ေအးက “အေၾကာင္းမဲ့ အျပစ္မရိွဘဲ အသတ္ခံရတာပါ။ ကေလးေတြနဲ႔ဒုကၡေရာက္ၿပီး အားကိုးမရိွေတာ့လို႔ အခုလို နစ္နာေၾကးရရိွဖို႔ ေလွ်ာက္ထားတာပါ” ဟု ေျပာသည္။

ထိုင္းတရား႐ံုးေတာ္သို႔ ေသဆုံးသူမ်ား၏ က်န္ရစ္သူ မိသားစု၀င္မ်ားက နစ္နာေၾကးရရိွရန္ ေလွ်ာက္ထားမႈကို ထိုင္း လူ႔အခြင့္အေရးအဖြဲ႔တခုျဖစ္သည့္ Human Right and Development Foundation က ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးလ်က္ရိွသည္ဟု အဖြဲ႔၏၀န္ထမ္းတဦးျဖစ္သူ ႏိုင္က်န္ပီက ေျပာသည္။

ဘန္ေကာက္အေျခစိုက္ အဆိုပါအဖြဲ႔သည္ ျမန္မာအလုပ္သမားအေရးကို ကူညီႏိုင္ရန္အတြက္ ၎တို႔၏႐ံုးခြဲကို မဲေဆာက္ၿမိဳ႕တြင္ Labor law Clinic (LLC) အမည္ျဖင့္ ဖြင့္လွစ္ထားၿပီး ေဒသတြင္းရိွ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား၏ အခြင့္အေရး ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မႈမ်ားႏွင့္ အလုပ္သမားဥပေဒဆိုင္ရာ ေဆြးေႏြးအႀကံျပဳမႈမ်ားကို ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးလ်က္ရိွသည္။

မဲေဆာက္႐ံုးခြဲမွ ၀န္ထမ္းျဖစ္သူ ႏိုင္က်န္ပီက “ဒီနစ္နာေၾကးရရိွမႈအတြက္ အဖြဲ႔ကေန ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးေနပါတယ္။ ဒီကိစၥဟာ ေဒသတြင္းမွာ ပထမဆံုး ထိုင္းတရား႐ံုးေတာ္ကို ေလွ်ာက္တဲ့အမႈပါ။ အရင္ကလည္း အခုလို ျမန္မာေတြ အစုလိုက္အသတ္ခံရတာေတြ ရိွခဲ့ေပမယ့္ ဘာနစ္နာေၾကးမွ ေတာင္းဆိုတာေတြမရိွခဲ့ဘူး” ဟု ေျပာသည္။

ၿပီးခဲ့သည့္ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ေမလ၌ မဲေဆာက္အနီးရိွ မယ္ပအရပ္တြင္ ထိုစဥ္က ရပ္ကြက္လူႀကီးႏွင့္အေပါင္းပါမ်ားက ျမန္မာအလုပ္သမား (၆) ဦးကို သူခိုးမ်ားဟု စြပ္စြဲကာ အုပ္စုလိုက္သတ္ျဖတ္မီး႐ိႈ႕မႈ အပါအ၀င္ အျခားတဦးစႏွစ္ဦးစ သတ္ျဖတ္ခံရမႈမ်ား ရိွခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအမႈကဲ့သို႔ နစ္နာမႈမ်ားရရိွရန္အတြက္ ေတာင္းဆိုမႈမ်ားမရိွခဲ့သည္မွာ လူ႔အခြင့္အေရး အကာအကြယ္ေပးသည့္အဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ အဆက္အစပ္မရိွခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ႏိုင္က်န္ပီက ေျပာသည္။

ျမန္မာအလုပ္သမား ကိုသန္းထြန္း၊ ဦးကုလားႀကီး၊ ကိုႏိုင္လင္း၊ ကိုေပၚဦးတို႔ (၄) ဦးကို သတ္ျဖတ္ခဲ့သည့္ အလုပ္ရွင္ ႏိုင္ပရြန္းကာ၀ိလာေဒ့ႏွင့္ အေပါင္းပါတဦးျဖစ္သူ ႏိုင္ဖ႐ုမ္းပင္အင္တို႔ကို ယမန္ေန႔က မဲေဆာက္ၿမိဳ႕နယ္ တရား႐ံုးက ေသဒဏ္အမိန္႔ခ်မွတ္လိုက္သည္။

သို႔ေသာ္လည္း ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ေၾကာင္း ၀န္ခံခဲ့ၾကသည့္ ၎တို႔ (၂) ဦးကို ထိုင္းတရား႐ံုးေတာ္က သက္ညႇာေသာအားျဖင့္ မူလေသဒဏ္မွ တသက္တကၽြန္းျပစ္ဒဏ္သို႔ ေျပာင္းလဲခ်မွတ္ခဲ့သည္။

သတ္ျဖတ္ျခင္းခံရသည့္ ျမန္မာအလုပ္သမား (၄) ဦး၏ က်န္ရစ္သူမိသားစု၀င္မ်ားကို ျမန္မာႏိုင္ငံ အလုပ္သမားအေရး ေဆာင္ရြက္ေနသည့္ အဖြဲ႔အစည္းတခုက လက္ခံကူညီေစာင့္ေရွာက္ထားသည္။

သတ္ျဖတ္မည့္ည၌ ထုိင္းအလုပ္ရွင္က အလုပ္သမား (၅) ဦးအား ေျပာင္းခင္းမွေတာင္ေျခသို႔ ကားျဖင့္ေခၚေဆာင္ၿပီး ေသနတ္ျဖင့္ပစ္သတ္ခဲ့ေသာ္လည္း ျမန္မာအလုပ္သမား (၁) ဦးျဖစ္သူ ဦးသိန္းေအာင္မွာ အသက္မေသဘဲ ဒဏ္ရာမ်ားျဖင့္ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခဲ့သည္။

ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္း ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ထိုင္းအစိုးရ အသိအမွတ္ျပဳ ေက်ာင္းဖြင့္

ရဲရင့္ / ၁၄ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၉

ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ တရား၀င္ပထမဆံုး အစိုးရအသိအမွတ္ျပဳ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းေက်ာင္းဖြင့္ပြဲကို ထိုင္းအာဏာပိုင္မ်ားက ယေန႔မြန္းလြဲပိုင္းတြင္ ဖြင့္လွစ္လုိက္သည္။

မဲေဆာက္ရွိ ျမန္မာကေလးငယ္ (၂၂၇) ဦး ပညာသင္ၾကားေနသည့္ SAN TA WA SUEK SA SCHOOL ကို ယေန႔မွစတင္ကာ ထိုင္းပညာေရး၀န္ႀကီးဌာနမွ တရား၀င္ ပုဂၢလိကေက်ာင္းအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳဖြင့္လွစ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းဖြင့္ပြဲတက္ေရာက္ခဲ့သည့္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ပိုင္ ႏိုင္ကိတိဆတ္တိုမြန္ဆတ္က “ဒီကေလးေတြ ပညာေရးထူးခၽြန္မယ္ဆိုရင္၊ ဘြဲ႔ရၿပီးရင္ သူတို႔အနာဂတ္အတြက္ ထိုင္းအစိုးရဆီကေန အခြင့္အေရး တစံုတရာ ရရိွလာမွာျဖစ္တယ္” ဟု ေဒသခံသတင္းေထာက္မ်ားအား ေျပာသည္။

ျမန္မာ့ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားပညာေရးေကာ္မတီ (BMWEC) ၏ စစ္တမ္းမ်ားအရ မဲေဆာက္အပါအ၀င္ တာ့ခ္ခ႐ိုင္အတြင္း ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းစာသင္ေက်ာင္း (၆၂) ေက်ာင္းရိွေၾကာင္း သိရိွရၿပီး ျမန္မာကေလးငယ္ (၁၁,၀၀၀) ခန္႔ ပညာသင္ၾကားလ်က္ ရိွေသာေက်ာင္းမ်ားမွ အဆိုပါေက်ာင္းကို ယခုကဲ့သို႔ ထိုင္းအစိုးရက တရား၀င္အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

အဆိုပါေက်ာင္းတြင္ တက္ေရာက္ပညာသင္ၾကားေနသည့္ ကေလးငယ္မ်ားသည္ ထိုင္းႏိုင္ငံသားမဟုတ္ေသာ္လည္း ထိုင္းႏိုင္ငံသားကဲ့သို႔ ဘြဲ႔ရရိွသည္အထိ ပညာသင္ၾကားခြင့္ ရရိွမည္ျဖစ္သည္။

သူငယ္တန္းမွေျခာက္တန္းအထိရိွသည့္ အဆုိပါေက်ာင္းတြင္ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းမ်ားကို ထိုင္းဘာသာျဖင့္ျပ႒ာန္းထားၿပီး ျမန္မာစာကို သီးသန္႔သင္ၾကားေပးသည္။

(၆) တန္းေက်ာင္းသား ေမာင္သန္းစိုး၀င္းက “သားဘြဲ႔ရၿပီးလို႔ အခြင့္အေရးရခဲ့မယ္ဆိုရင္ ထိုင္းရဲတပ္ဖြဲ႔ထဲ၀င္ၿပီး လူေတြကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္မယ္” ဟု ေျပာသည္။

ေက်ာင္းဖြင့္ပြဲတက္ေရာက္သူ ထိုင္းေက်ာင္းဆရာတဦးက “ျမန္မာကေလးေတြအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔အခြင့္အေရးပဲ။ ကေလးေတြ ႀကိဳးစားဖို႔ပဲ လိုတယ္။ မိဘေတြကလည္း ကေလးေတြ ကိုယ့္ဘ၀မ်ိဳးမျဖစ္ရေအာင္ ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးကို အားေပးဖို႔လိုတယ္” ဟု ေျပာသည္။

BMWEC ၏ စစ္တမ္းမ်ားအရ မဲေဆာက္အပါအ၀င္ တာ့ခ႐ိုင္အတြင္း ပညာသင္ၾကားရန္ အရြယ္ေရာက္ေသာ္လည္း သင္ၾကားႏိုင္ခြင့္မရိွသည့္္ ျမန္မာကေလးငယ္ (၃၀,၀၀၀) ခန္႔ရိွသည္ဟု သိရသည္။

မေလးရွားတြင္ ျမန္မာအလုပ္သမမ်ား အဓမၼျပဳက်င့္ခံရ

မင္းႏိုင္သူ၊၁၄၊ စက္တာဘာ ၊ ၂၀၀၉
မေလးရွားႏုိင္ငံ ဂ်ဳိဟုိးျပည္နယ္ ဆီရီပူၾတာရပ္ကြက္ ပလတ္စတစ္စက္႐ုံတြင္ အလုပ္လုပ္ကုိင္ေနေသာ ျမန္မာ အမ်ဳိးသမီးအလုပ္သမား (၄) ဦးတုိ႔ အဓမၼျပဳက်င့္ခံခဲ့ရၿပီးေနာက္ ေပ်ာက္ဆုံးေနေၾကာင္း ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ားအေရး ကူညီေျဖရွင္းေပးေနေသာ အန္အယ္လ္ဒီ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ (မေလးရွား) မွ ဥကၠ႒ ကုိေက်ာ္ေက်ာ္က ေျပာသည္။

“သူတုိ႔က ပလတ္စတစ္စက္႐ုံတ႐ုံမွာ လုပ္ကုိင္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြပါ။ အဲဒီစက္႐ုံမွာ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး (၁၀) ဦးရွိပါ တယ္။ သူတို႔ထဲက (၄) ဦးကုိ မေလးရွားႏုိင္ငံသားေတြက အဓမၼျပဳက်င့္သြားၾကၿပီး ေနာက္တရက္မွာပဲ ျမန္မာသံ႐ုံးက ေခၚသြားတယ္။ အဲဒီေနာက္ ျမန္မာသံ႐ုံးက သူတို႔ကုိ အလုပ္ရွာေပးခဲ့တဲ့ ေအးဂ်င့္လက္ကုိ အပ္လုိက္တယ္လုိ႔ သတင္းရတယ္။ အဲေနာက္ သူတို႔ကုိ အခုထိ ဆက္သြယ္လုိ႔မရေသးဘူး။ တကယ္တမ္းဆုိရင္ သံ႐ုံးကုိယ္တုိင္က ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းသင့္တဲ့ကိစၥကုိ သံ႐ုံးက အခုလုိ ေဖ်ာက္ဖ်က္ခ်င္ေနတာ ဘာသေဘာလဲဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔ မသိႏုိင္ဘူး” ဟု ၎က ေျပာသည္။

ဆီရီပူၾတာရပ္ကြက္ရွိ ပလတ္စတစ္စက္႐ုံတြင္ အလုပ္လုပ္ၾကေသာ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး (၁၀) ဦးေနထုိင္ရာအိမ္သုိ႔ ၾသဂုတ္ (၂၈) ရက္တြင္ မေလးရွားႏုိင္ငံသား (၄) ဦး ၀င္ေရာက္လာကာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားထံမွ လက္၀တ္လက္စားႏွင့္ေငြမ်ား ေတာင္းယူခဲ့ သည့္အျပင္ အမ်ဳိးသမီး (၄) ဦးကုိ သီးျခားခြဲထုတ္ကာ အဓမၼျပဳက်င့္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ကိုေက်ာ္ေက်ာ္က ေျပာသည္။

၎က ဆက္လက္ၿပီး “သူတုိ႔ကုိ မေလးရွားႏိုင္ငံသားေတြက မဖြယ္မရာေတြ လာလာလုပ္ျပေနၾကတာေတာ့ ၾကာၿပီတဲ့။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ အခန္းထဲထိ၀င္လာၿပီး မိန္းကေလးေတြကုိ ႀကဳိးတုပ္ဖမ္းတယ္။ သူတုိ႔ (၁၀) ေယာက္ထဲက (၄) ေယာက္ကုိ မုဒိမ္းက်င့္သြားတယ္။ မုဒိမ္းအက်င့္ခံရတဲ့အထဲမွာ (၁) ေယာက္က အိမ္ေထာင္သည္၊ က်န္တဲ့ (၃) ဦးကေတာ့ အပ်ဳိေလးေတြ။ သူတို႔အုပ္စုမွာ အသက္အႀကီးဆုံးက (၂၈) ႏွစ္ပဲရွိတယ္” ဟု ကုိေက်ာ္ေက်ာ္က ေျပာသည္။

အဆုိပါ ျမန္မာမိန္းကေလးအလုပ္သမား (၁၀) ဦးမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ (၃၈) လမ္းရွိ အလုပ္အကိုင္ရွာေဖြေရး ေအဂ်င္စီထံမွတဆင့္ မေလးရွားတြင္ အလုပ္လုပ္ရန္ ထြက္ခြာလာၾကသည့္ တရား၀င္အလုပ္သမားမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

မိန္းကေလးမ်ားအေနျဖင့္ နံနက္ (၉) နာရီမွ ည (၈) နာရီအထိ အလုပ္လုပ္ကုိင္ၾကရၿပီး တရက္လွ်င္ (၁၈) ရင္းဂစ္ ရရွိေသာ အလုပ္သမမ်ားျဖစ္ၿပီး သွ်ိင္းအမည္ရွိ အလုပ္သမားရွာေဖြေရး ေအဂ်င္စီမွတဆင့္ မေလးရွားသုိ႔ ေရာက္ရွိလာၾကသည္ဟု စုံစမ္းသိရွိထားေၾကာင္း ကိုေက်ာ္ေက်ာ္က ေျပာသည္။

“အဲဒီကုမၸဏီကလည္း ေငြေၾကးအ႐ႈပ္အရွင္းေတြေၾကာင့္ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ကတည္းက ပိတ္ထားရတယ္လုို႔ၾကားတယ္။ အဲဒီက ထြက္လာတဲ့ေကာင္မေလးေတြက အခုဒီမွာ ဒီလုိျဖစ္ေတာ့ သူတုိ႔ဘာမွမလုပ္တတ္ဘူး။ မလုပ္တတ္ေတာ့ ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္း ေအးဂ်င့္ကုိ ဖုန္းဆက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး သံ႐ုံးကို ဖုန္းဆက္တယ္။ ျဖစ္ၿပီးေနာက္ရက္မွာ သံ႐ုံးက သူတုိ႔ကုိ လာေခၚတယ္။ လာေခၚၿပီးေနာက္ (၂) ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူတုိ႔ေအဂ်င့္ ကုိေ၀ယံလင္းနဲ႔ ထည့္လုိက္တယ္လုိ႔ က်ေနာ္တုုိ႔ သတင္းရထားတယ္” ဟု ကုိေက်ာ္ေက်ာ္က ေျပာသည္။

ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ား အဓမၼျပဳက်င့္ခံရမႈသည္ ယေန႔အခ်ိန္ထိ အမႈဖြင့္တရားစြဲဆုိႏုိင္ျခင္းမရွိေသးေၾကာင္း၊ ျမန္မာသံ႐ုံးအေနျဖင့္ ယခုကဲ့သို႔ လူမ်ဳိးႏွင့္ ႏုိင္ငံဂုဏ္သိကၡာက်ဆင္းေစသည့္အမႈကို ထိထိေရာက္ေရာက္ကုိင္တြယ္ ေျဖရွင္းသင့္ေၾကာင္း ကုိေက်ာ္ေက်ာ္က ေထာက္ျပေျပာဆုိသည္။

အဆုိပါအမႈကိစၥအေပၚ မေလးရွားျမန္မာသံ႐ုံးမွ ကုိင္တြယ္ေဆာင္ရြက္ေနမႈႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ သိရွိႏုိင္ရန္ ဆက္သြယ္ခဲ့ေသာ္လည္း ဆက္သြယ္၍ မရေပ။

မေလးရွားထိန္းသိမ္းေရးစခန္းတြင္ ျမန္မာမ်ားေသဆုံးေနဆဲ

မင္းႏိုင္သူ / ၁၁ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၉

ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားအား ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းထားသည့္ မေလးရွားႏုိင္ငံ (KLIA) စခန္းမွ ျမန္မာအလုပ္သမားတဦး ၿပီးခဲ့သည့္အဂၤါေန႔တြင္ ထပ္မံေသဆုံးသြားေၾကာင္းသိရသည္။

“ၿပီးခဲ့တဲ့ အဂၤါေန႔က ကုိမင္းခုိင္ဆုိတဲ့လူ ထပ္ဆုံးသြားၿပီ။ ဘာေရာဂါဆုိတာလည္း အတိအက်မေျပာၾကဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ဘာမွ အသိမေပးဘူး။ စခန္းက အသိမေပးသလုိ ျမန္မာသံ႐ုံးကလည္း အသိမေပးဘူး။ အျပင္က ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း လွမ္းေျပာၾကလုိ႔ သိၾကရတာ” ဟု အဆုိပါ ထိန္းသိမ္းေရးစခန္းမွ ျမန္မာအလုပ္သမားတဦးက ေျပာသည္။

မေလးရွားကြာလာလမ္ပူ ေလဆိပ္အနီးရွိ အဆိုပါ ထိန္းသိမ္းေရးစခန္းတြင္ ၿပီးခဲ့သည့္ လမွစတင္ကာ ကူးစက္ေရာဂါတမ်ဳိး ျဖစ္ပြားလာသျဖင့္ ျမန္မာအလုပ္သမားအခ်ဳိ႕ ေသဆုံးခဲ့သည္။

စခန္းတြင္းရွိ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားအေရး ေစာင့္ၾကည့္ေနေသာ အန္အယ္လ္ဒီလြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ (မေလးရွား) မွ ကုိေက်ာ္ေက်ာ္က “ဘာေရာဂါျဖစ္တယ္ဆုိ အတိအက်မသိရဘူး။ ေဆး႐ုံကလည္း မေဖာ္ႏုိင္ေသးဘူး။ ေရာဂါလကၡဏာကေတာ့ အနီကြက္ေတြထတယ္၊ ဖ်ားတယ္၊ အေၾကာဆြဲတယ္၊ အဲလုိေတြျဖစ္တယ္။ စခန္းထဲမွာေတာ့ က်န္းမာေရးအေျခအေနက ေတာ္ေတာ္ဆုိး၀ါးေနတယ္။ UNHCR လည္း ၀င္မရ။ မေလးရွားဆရာ၀န္မ်ား အသင္းလည္း ၀င္မရျဖစ္ေနတာ။ ဟုိတခါျမန္မာ (၂၈) ေယာက္ ထြက္ေျပးၿပီးကတည္းက မေလးအာဏာပုိင္ေတြက ေတာ္ေတာ္တင္းက်ပ္လုိက္တာ။ အခုေနာက္ပုိင္း သူတုိ႔ကုိ တေန႔ ေဆး (၃) လုံး ေပးေနတယ္လုိ႔ေတာ့ သိထားရတယ္” ဟု ေျပာသည္။

ထိန္းသိမ္းခံျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားအား စခန္းအနီးရွိ ပူထရာဂ်ာရာေဆး႐ုံသုိ႔ ပုိ႔ေဆာင္ကုသေစေသာ္လည္း ယေန႔အထိ ေသဆုံးခဲ့သည့္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားမွာ (၆) ဦးရိွၿပီျဖစ္သည္။

ယခင္လေႏွာင္းပုိင္းက ကုိစိုးသိန္းဆုိသူ ျမန္မာအလုပ္သမားတဦး ဆုံးပါးခဲ့ၿပီးေနာက္ အမည္မသိရေသးသည့္ ေရာဂါျဖင့္ ကုိထက္၊ ေရႊငယ္၊ မင္းႏုိင္၊ စံခူးလ္လြန္း၊ မင္းခုိင္တုိ႔ ထပ္မံေသဆုံးခဲ့သည္။

ထုိသုိ႔မေလးရွားေရာက္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား ေသဆုံးမႈကို ျမန္မာအစုိးရသတင္းစာက သတင္းေမွာင္ခ်ထားၿပီး ျပန္ေခၚေနသည့္ သတင္းမ်ားကုိသာ ေဖာ္ျပေနေၾကာင္း အထိန္းသိမ္းခံတဦးက ေျပာသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ျပန္ေခၚေနေသာ္လည္း ရင္းဂစ္ (၁,၈၀၀) ေပးရသည့္အျပင္ ကုိယ္ေရးအခ်က္အလက္ႏွင့္ သန္းေခါင္စာရင္း ေပးအပ္ရမႈမ်ားေၾကာင့္ ျမန္မာအလုပ္သမားအမ်ားစုအၾကား ေတြေ၀မႈမ်ား ရွိေနရသည္ဟုလည္း ၎ကေျပာသည္။

“ျမန္မာအစုိးရက သိတဲ့အတုိင္းပဲေလ။ ဒီမွာကတည္းက အခ်က္အလက္အကုန္ေတာင္းတယ္။ ေနာက္ၿပီး အိမ္အထိ လုိက္တယ္။ ဟုိေရာက္တယ္ဆုိတာနဲ႔ သတင္းတပ္ဖြဲ႔က အခ်က္အလက္အကုန္မွတ္တယ္ေျပာတယ္။ ဆုိေတာ့ ျပန္ရမွာလည္း ေၾကာက္ၾကတယ္ဗ်ာ။ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ယူအန္ကုိပဲ ေမွ်ာ္ၾကတာေပါ့။ ၿပီးခဲ့တဲ့လပုိင္းတုန္းကေတာ့ ယူအန္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ တုိင္းရင္းသားေတြကိုပဲ ေခၚသြားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြက က်န္ခဲ့တယ္” ဟု အထိန္းသိမ္းခံက ေျပာသည္။

မေလးရွားျမန္မာသံ႐ုံးမွ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္လိုသူမ်ားအား မွတ္ပုံတင္၊ သန္းေခါင္စာရင္း မိတၱဴႏွင့္ ရင္းဂစ္ (၁,၈၀၀) ေတာင္းခံေနသည့္အျပင္ ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ အလုပ္သမား၏ ေနအိမ္မွလည္း က်ပ္ေငြ (၂) သိန္းေတာင္းယူမႈမ်ား ရွိေနသည္ဟု ၾကားသိရေၾကာင္း မေလးရွားအန္အယ္လ္ဒီမွ ကုိေက်ာ္ေက်ာ္က ေျပာသည္။

“ျပန္ေခၚတဲ့ သတင္းေတြ ထုတ္အၿပီး ႏွစ္သုတ္ျပန္ေခၚတာေတြ႔တယ္။ ပထမအသုတ္က လူ (၅၀) ေလာက္နဲ႔ ဒုတိယ (၃၈) ေယာက္ပါတယ္။ အခုစခန္းထဲမွာ လူ (၃၀၀) နီးပါးေလာက္က်န္ေသးတယ္” ဟု ကုိေက်ာ္ေက်ာ္က ေျပာသည္။

အလုပ္လုပ္ခြင့္လက္မွတ္ရရန္ ယာယီႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ျပဳလုပ္သူမ်ားရွိေန

စက္တင္ဘာ၊ ၁၁၊ ၂၀၀၉


ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္း အလုပ္လုပ္ေနၾကသည့္ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားအေနျဖင့္ ယာယီႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ျပဳလုပ္ၿပီးမွ အလုပ္လုပ္ခြင့္လက္မွတ္ ထုတ္ေပးမည္ျဖစ္သည့္အတြက္ အလုပ္သမားမ်ား နယ္စပ္ၿမိဳ႕မ်ားသို႔ သြားေရာက္ကာ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္မ်ားျပဳလုပ္ေနလွ်က္ရွိသည္။

ထိုင္း - ျမန္မာအစိုးရ၏ ႏွစ္ႏိုင္ငံသေဘာတူညီခ်က္အရ နယ္စပ္ၿမိဳ႕မ်ားျဖစ္ေသာ ျမ၀တီ၊ တာခ်ီလိတ္ႏွင့္ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕ ၃ ၿမိဳ႕တြင္ အလုပ္သမားလက္မွတ္ရွိေသာ ေရႊ႔ေျပာင္းျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားကို ယာယီႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္မ်ားျပဳလုပ္ေပးေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း တာခ်ီလိတ္တြင္ ယာယီႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ သြားေရာက္ျပဳလုပ္ခဲ့သူ မခိုင္က ေျပာသည္။

“ သြားလုပ္မယ္ ဆိုရင္ ထိုင္းဘက္မွာ အရင္ဆံုးေလွ်ာက္လႊာခက ဘတ္ ၂၅၀၊ ကားခအသြားအျပန္ခ ဘတ္ ၁၆၀၀ ၊ ျမန္မာႏုိင္ငံသားစီစစ္ေရး႐ုံးမွာ ဘတ္၁၅၀၀၊ ဗီဇာခ ဘတ္ ၂၀၀၀နဲ႕ ျမန္မာအစိုးရ ကိုေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမွတ္ပုံတင္ မပါသြားရင္ ဘတ္ ၃၀၀ ၊ စာအုပ္ဖိုးက ဘတ္ ၇၀၀ က်ပ္ေပးရတယ္၊ အားလံုး ဘတ္ ၇၀၀၀ ေလာက္ကုန္တယ္” ဟု ေျပာသည္၊၊

ယာယီႏ္ိုင္ငံကူးလက္မွတ္ သြားေရာက္ျပဳလုပ္ၿပီးပါက အလုပ္လုပ္ခြင့္ လက္မွတ္မ်ားကို ဆက္လက္သက္တမ္းတိုးေပးမည္ျဖစ္ၿပီး ယာယီႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ႏွင့္ အလုပ္လုပ္ခြင့္ လက္မွတ္ကို ပူးတြဲကုိင္ေဆာင္္ရမည္ျဖစ္ကာ အလုပ္လုပ္ခြင့္ႏွင့္ ထိုင္းတႏိုင္ငံလံုးတြင္ သြားလာခြင့္ရရွိ၍ ေနထိုင္ခြင့္ (၂) ႏွစ္ရရွိမည္ျဖစ္သည္၊၊

ဘန္ေကာက္၊ စက္ခ်ဳပ္ရုံတြင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသူ မႏြယ္ကလည္း “ အလုပ္ကလည္း ဒီမွာ အဆင္မေျပရတဲ႔ အထဲ၊ ယာယီႏိုင္ငံကူး လက္မွတ္လုပ္ရင္ ဘတ္ ၈၀၀၀ ေလာက္ ကုန္အံုးမယ္၊ ျပီးရင္ အလုပ္ သမား လက္မွတ္ ျပန္လုပ္ရင္ ၄၀၀၀ ေလာက္ကုန္အံုးမယ္ ဆိုေတာ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ဖမ္းမ္ိမယ္ဆိုရင္လည္း ျပန္႐ုံပါဘဲ ” ဟုေျပာသည္။

အဆိုပါ ယာယီႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္မ်ားကို လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္လခန္႔က စတင္ျပဳလုပ္ေပးေနျခင္းျဖစ္ၿပီး လက္ရွိထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ မွတ္ပုံတင္ထားသူ ျမန္မာအလုပ္သမား (၇) သိန္းေက်ာ္ရွိေသာ္လည္္း ယာယီႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ သြားေရာက္ထုတ္ယူသူ (၂၀၀) ခန္႕သာရွိသည္။

အဆိုပါအေျခအေနမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ေရာင္ျခည္ဦးအလုပ္သမားမ်ားအဖြဲ႕မွ ဥပေဒေရးရာတာ၀န္ခံ ကိုေထြးႏုိင္က “ အလုပ္သမားေတြကို ထိုင္းတႏိုင္ငံလံုးသြားလာခြင့္ ရမယ္ဆိုရင္ ထိုင္းလုပ္ငန္း ရွင္ေတြက ကန္႔ကြက္မွာေသခ်ာတယ္္၊ ဘာေႀကာင္းလဲဆိုေတာ့ လြတ္လပ္စြာ သြားလာခြင့္ ၊ အလုပ္ေျပာင္းလဲႊခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ သူတို႔ရဲ႕လုပ္ငန္းေတြကို ထိခိုက္လာႏိုင္တာေၾကာင့္ပါ “ ဟုေျပာသည္၊၊

၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ေနာက္ပိုင္း တရားမ၀င္ေနထိုင္သည့္ ေရႊေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားကို လိုက္လံဖမ္းဆီးၿပီး ေနရင္းႏိုင္ငံံမ်ားသို႔ ျပန္ပို႔မည္ဟု ထိုင္းအာဏာပိုင္မ်ားဘက္မွ ေၾကညာထားၿပီး ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမား ႏွစ္သန္းခန္႔ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနလွ်က္ရွိသည္။

အယ္ကေဟာ္

ထုိင္းႏုိင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္သူမ်ား၏ ပညာေရး

ျမတ္စုိး

တနလၤာေန႔၊ စက္တင္ဘာလ 21 ရက္ 2009 ခုႏွစ္ 18 နာရီ 52 မိနစ္

ဒီေဆာင္းပါးမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံကေန ထုိင္းႏုိင္ငံ ေျမာက္ပိုင္း နယ္စပ္ၿမိဳ႕ မဲေဆာက္ဆီ ေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္လာသူ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ ပညာေရးအတြက္ အစုိးရမဟုတ္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြက ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းေတြနဲ႔ ဆက္စပ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ တင္ျပသြားပါမယ္။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္က ျမန္မာႏုိင္ငံကေန ထုိင္းႏုိင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ဆီ ေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္လာသူေတြနဲ႔ ထုိင္းႏုိင္ငံသားအျဖစ္ သက္ေသအေထာက္အထား မရွိသူေတြအတြက္ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ စာသင္ေက်ာင္း ၂ ေက်ာင္းပဲ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေရာ၊ ဆရာ ဆရာမေတြပါ ထုိင္းရဲေတြရဲ႕ မၾကာခဏ ဖမ္းဆီးမႈေတြ၊ ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြ ရွိခဲ့တာပါ။ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရွိ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္သူေတြကို ပညာသင္ၾကားပုိ႔ခ်ေပးေရးမွာ ျပႆနာေပါင္းစုံ၊ အခက္အခဲေပါင္းစုံနဲ႔ ရင္ဆုိင္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ ထုိင္းႏုိင္ငံ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒကုိ အၾကီးအက်ယ္ ျပင္ဆင္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ထုိင္းႏုိင္ငံအတြင္း ပညာေရးဆုိင္ရာ ဥပေဒေတြလည္း အေျပာင္းအလဲေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ တုိးတက္ေကာင္းမြန္လာေအာင္ ျပဳျပင္ခဲ့တဲ့ ထုိင္းႏုိင္ငံ ပညာေရးစနစ္မွာ “National Education Act : An Education Reform Act for Future Development of the Thai People” အရ ပညာေရးဆုိင္ရာ စည္းမ်ဥ္း၊ ဥပေဒသစ္ေတြကုိ ထုတ္ျပန္ခဲ့သလုိ၊ ပညာေရးကုိ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ အဓိက မ႑ိဳင္အျဖစ္ အေလးအနက္ အားေပးမႈေတြ ျပဳလုပ္လာခဲ့တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ ျပင္ဆင္ခဲ့တဲ့ ထုိင္းႏုိင္ငံ ဖြဲ႔စည္းပုံအသစ္မွာ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲဆုိင္ရာ ဥပေဒသစ္တခုကုိလည္း အတည္ျပဳျပ႒ာန္းခဲ့တာ ထူးဆန္းစြာ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီ ေရြးေကာက္ပြဲဆုိင္ရာ ဥပေဒသစ္အရ ထုိင္းႏုိင္ငံ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ အေရြးခံၾကမယ့္ သူေတြဟာ အနည္းဆုံး အဆင့္ျမင့္ ပညာဘြဲ႔ရရွိသူ ျဖစ္ရမယ္လုိ႔ ျပ႒ာန္းထားတာပါ။ အဲဒီ ဥပေဒသစ္ကုိ ထုိင္း ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံ ဥပေဒမွာ အခုလုိ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပထားပါတယ္။ “The proportional representation party list system was aimed at deterring vote-buying, strengthening the party system, and increasing the quality of candidates. MPs were required to have a bachelor's degree. In order to prevent last-minute party switching, MPs were required to be registered members of political parties at least 90 days before the election date. An independent Election Commission was established. Votes for House elections were counted at a central site in each province rather than at each polling station. This reform made it more difficult for village canvassers to evaluate the effectiveness of vote buying.” ဒီေရြးေကာက္ပြဲဆုိင္ရာ ဥပေဒသစ္ဟာ “ဆုိက္ကားသမား၊ တရားသူၾကီး မလုပ္သင့္” ဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိ ဆုိလုိထားတာေၾကာင့္ တကယ္ပဲ ျဖစ္သင့္တဲ့ အခ်က္၊ နမူနာယူသင့္တဲ့ အခ်က္လုိ႔ က်ေနာ္ ထင္တယ္။ အဲဒီ ျပ႒ာန္းခဲ့တဲ့ ဥပေဒသစ္နဲ႔အတူ ထုိင္းပညာေရးဝန္ၾကီးဌာနက ထုိင္းႏုိင္ငံ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ အေရြးခံၾကမယ့္ အဆင့္ျမင့္ ပညာဘြဲ႔ မရေသးတဲ့ သူေတြအတြက္ အထူး စာသင္ေက်ာင္းေတြ၊ အဆင့္ျမင့္ တကၠသုိလ္ ပညာေရးအတြက္ ညေနေက်ာင္းေတြကုိ ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ပညာေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ လုံၿခံဳေရး၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးတုိ႔ကုိ အဓိကထား တည္ေဆာက္သြားႏုိင္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခဲ့တာပါ။ ဥပေဒသစ္ကုိ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒမွာ ထည့္သြင္းျပ႒ာန္းခဲ့ရာမွာ ပညာရွင္ေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြအၾကား ကနဦးမွာ အေျခအတင္ ေဆြးေႏြးမႈေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္လည္း ေနာက္ဆုံးမွာ ထုိင္းျပည္သူေတြရဲ႕ ေထာက္ခံမႈ အျပည့္အဝ ရခဲ့ပါတယ္။ ႏုိင္ငံတကာ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြနဲ႔ အစဥ္အၿမဲ ထိေတြ႔ဆက္ဆံေနၾကတဲ့ ထုိင္းလႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြကလည္း သေဘာတူေထာက္ခံခဲ့ၾကသလုိ၊ ထုိင္းႏုိင္ငံအတြင္း ပညာေရး ျပႆနာေတြ၊ အခက္အခဲေတြကုိ ထုိင္းပါလီမန္မွာ အေလးအနက္ထား ေဆြးေႏြးလာခဲ့ၾကတယ္။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ ေနာက္ပုိင္းမွာ ထုိင္းအစုိးရနဲ႔ ထုိင္းဘုရင္တုိ႔ရဲ႕ ထုိင္းပညာေရးကုိ အားေပးလုပ္ေဆာင္ခဲ့မႈေၾကာင့္ ထုိင္းႏုိင္ငံအတြင္း ေနထုိင္ၾကတဲ့ ဘယ္လိုကေလးငယ္မဆုိ ပညာသင္ၾကားခြင့္ ရွိလာေစခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံကေန ထုိင္းႏုိင္ငံထဲကုိ ေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္သူေတြရဲ႕ ပညာေရးကုိ လမ္းေၾကာင္းပြင့္လာေစခဲ့တယ္။ ဒါ့အျပင္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ျမန္မာႏုိင္ငံသား ပညာေရးတာဝန္ခံေတြ၊ ေစတနာအေလ်ာက္ လာေရာက္ထမ္းေဆာင္ေပးေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ အစဥ္တစုိက္ ၾကိဳးပမ္းခဲ့မႈေတြေၾကာင့္ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ ထုိင္းႏုိင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွာ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္း ေနထုိင္သူေတြအတြက္ စာသင္ေက်ာင္း ၉ ေက်ာင္း ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ နအဖ စစ္အုပ္စုရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈသက္တမ္း ရွည္လာေလ၊ ဆင္းရဲမြဲေတမႈေအာက္မွာ ေနထုိင္ေနၾကရတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသား ဦးေရေတြ တိုးလာေလမုိ႔၊ ထုိင္းႏုိင္ငံထဲကို ေရႊ႔ေျပာင္းလာေရာက္လုပ္ကုိင္သူ ျမန္မာႏုိင္ငံသား ဦးေရဟာလည္း တေန႔တျခား တိုးလာခဲ့တယ္။ လက္ရွိ ထိုင္းႏိုင္ငံထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးဒုကၡသည္ေတြ သိန္းခ်ီ ရွိေနသလို၊ စီးပြားေရးအရ ေ႐ႊ႔ေျပာင္းအလုပ္လုပ္ၾကသူေတြလည္း ၄ သန္းေလာက္ ရွိေနပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ၊ ေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္သူေတြအတြက္ စာသင္ေက်ာင္းေတြဟာလည္း တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ပုိမ်ားလာပါတယ္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ေနာက္ပုိင္း ထုိင္းႏုိင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွာ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းလုပ္သားေတြအတြက္ စာသင္ေက်ာင္း ၆၇ ေက်ာင္း ရွိေနပါၿပီ။ လက္ရွိ ပညာသင္ၾကားေနသူ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား ၁ဝ,ဝဝဝ ေက်ာ္ရွိၿပီး၊ ဆရာ ဆရာမ ၅ဝဝ ေက်ာ္က ပညာသင္ၾကား ပုိ႔ခ်ေပးေနၾကပါတယ္။ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္သူေတြရဲ႕ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေလ့လာသုေတသနလုပ္ေနတဲ့ ထုိင္းပညာေရးဌာနနဲ႔ အစုိးရမဟုတ္တဲ့ ပညာေရး အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕ အစီရင္ခံစာအရ ထုိင္းႏုိင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕နဲ႔ တပ္ခ္ခ႐ုိင္ အနီးတဝုိက္မွာ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္သူ ကေလးငယ္ ၂ဝ,ဝဝဝ ေက်ာ္ဟာ ေက်ာင္းမတက္ႏုိင္ေသးေၾကာင္းနဲ႔ ကေလးငယ္ေပါင္း ၄ဝဝဝ ေက်ာ္ကေတာ့ မဲေဆာက္ ထုိင္းစာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ပညာသင္ၾကားေနေၾကာင္း သိရပါတယ္။ လာမယ့္ႏွစ္ အနည္းငယ္မွာေတာ့ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ၿမဳိ႕အနီး႐ွိ အုံးဖ်ံေဒသ အနီးတဝုိက္မွာ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္သူေတြ အဆင့္ျမင့္ ပညာသင္ၾကားႏုိင္ဖုိ႔ ထုိင္းဘုရင္မိသားစုနဲ႔ ထုိင္းပညာေရးဌာနတုိ႔ ပူးေပါင္းၿပီး တကၠသုိလ္ေက်ာင္းတခုကုိ ကမကထ ကူညီဖြင့္လွစ္ေပးမယ္လုိ႔ ဝမ္းသာစရာသတင္း ၾကားခဲ့ရတယ္။ တကယ္ ဒီသတင္းအတုိင္း ျဖစ္လာခဲ့မယ္ဆုိရင္ အုံးဖ်ံေဒသ အနီးတဝုိက္ ကီလုိမီတာ ၂ဝဝ အဝန္းရွိ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္သူေတြ အဆင့္ျမင့္ပညာကုိ လာေရာက္ဆည္းပူးခြင့္ ရရွိႏုိင္မယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ တႏွစ္ၿပီးတႏွစ္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္သူဦးေရ တုိးတက္မ်ားျပားလာေနသလို၊ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ အနာဂတ္ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အခက္အခဲေတြဟာလည္း ပုိမုိရင္ဆုိင္ၾကရပါလိမ့္မယ္။ ေနာင္ ၅ ႏွစ္တာ ကာလအတြင္း အဓိက ရင္ဆုိင္ရမယ့္ အခက္အခဲေတြကေတာ့ - (၁) ေက်ာင္းေတြ ဆက္လက္ဖြင့္လွစ္ႏုိင္ဖုိ႔၊ ဆက္လက္ရပ္တည္ဖုိ႔ ေငြေၾကးဆုိင္ရာ အခက္အခဲေတြ ရွိတယ္။ (Funding For Existing Schools and Building New Schools) (၂) စာသင္ေက်ာင္းပုံစံနဲ႔ ကုိက္ညီရမယ့္ အဆင့္မီ ပညာေရးဆုိင္ရာ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းပစၥယေတြ လုိအပ္မႈ အခက္အခဲေတြ ရွိတယ္။ ဆုိလုိတာက အထက္တန္းပညာကုိ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ခဲ့သူဟာ ထုိင္း (သုိ႔) ႏုိင္ငံတကာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းေတြကုိ ဝင္ခြင့္ရႏုိင္ဖုိ႔ GED စာေမးပြဲအဆင့္ကုိ ေျဖဆုိႏုိင္ရမယ့္သူ ျဖစ္သင့္တယ္။ (Aid For School Facilities) (၃) မ်ားျပားလာတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ တူညီတဲ့ သင္႐ုိးညႊန္းတမ္းတခု ျဖစ္ေပၚလာေရးမွာလည္း အခက္အခဲေတြ ရွိေနတယ္။ (Have Same Curriculum) (၄) အဆင့္ျမင့္ပညာကုိ ဆက္လက္သင္ၾကားခြင့္ ရရွိႏုိင္ေရးေတြမွာလည္း အခက္အခဲေတြ ရွိတယ္။ (Difficulties of Further Higher Studies) (၅) ေက်ာင္းၿပီးေနာက္ အလုပ္အကုိင္ ရွာေဖြမႈမွာလည္း အခက္အခဲေတြ ရွိတယ္။ (Careers Job Search/ Job after Graduation) ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအခက္အခဲ၊ အက်ပ္အတည္းမ်ဳိးစုံကုိ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ျမန္မာပညာေရး တာဝန္ခံေတြအေနနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေျဖရွင္းၿပီး ေက်ာ္ျဖတ္သြားႏုိင္ၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အနာဂတ္မွာ တုိင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္လာၾကမယ့္ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ေတြကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးဖုိ႔ဟာ ႏုိင္ငံသားတုိင္းရဲ႕ တာဝန္ျဖစ္တာမုိ႔ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံသား အားလုံးကလည္း မိမိတုိ႔ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ဝုိင္းဝန္းပံ့ပုိးေပးၾကပါစုိ႔။

ေဇယ်ဝတီ စက္႐ုံဝန္ထမ္းမ်ား ခံစားခြင့္မဲ့ အလုပ္ထုတ္ခံရ

Tuesday, 22 September 2009 17:05 ဟိန္းေဇာ္

ပဲခူးတိုင္း အတြင္းရွိ စစ္အစိုးရပိုင္ ေဇယ်ဝတီ သၾကားစက္ႏွင့္ အရက္ခ်က္စက္ရံုကို ျမန္မာ့စီးပြားေရး ဦးပိုင္ လီမိတက္သို႔ လႊဲေျပာင္းေပးရန္ စီစဥ္ေနျပီး ဝန္ထမ္းမ်ားကို အလုပ္မွထုတ္ပယ္ မႈမ်ား ျပဳလုပ္ေနေၾကာင္း သတင္းရရွိသည္။

ယင္းသို႔ ဝန္ထမ္းမ်ားကို အလုပ္ထုတ္ပယ္ရာတြင္ ခံစားခြင့္ေငြေၾကး တစံုတရာမယူဘဲ အလုပ္ထြက္ေၾကာင္း ဝန္ခံကတိလက္မွတ္ ထိုးခိုင္းမႈမ်ားလည္း ရွိသည္ဟု ေဇယ်ဝတီ သၾကားစက္မွ ဝန္ထမ္းတဦးက ေျပာသည္။

ဝန္ခံကတိမ်ားထိုးခိုင္း၍ အလုပ္ထုတ္ပယ္ရာတြင္ အသက္ ၆၀ အရြယ္ရွိဝန္ထမ္းအမ်ားစု ပါဝင္ေနျပီး အျငိမ္းစား (ပင္စင္)လစာခံစားခြင့္ ေပးမည္မဟုတ္ေၾကာင္း ၎ကဆိုသည္။

ယင္းေဇယ်ဝတီ သၾကားစက္ရံုတြင္ ႏွစ္၂၀ေက်ာ္ ႐ုံးဝန္ထမ္းအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ခဲ့သူ ဦးဘသိန္းက“က်ေနာ္ ဒီစက္ရံု မွာလုပ္တာၾကာပါျပီ။ အသက္ကလည္း ၆၀ ျပည့္ျပီ။ အခု အလုပ္ ထြက္ရတာေတာင္ ပင္စင္ မေပးေတာ့ စိတ္ မေကာင္းျဖစ္မိတယ္”ဟု ေျပာသည္။

ေဇယ်ဝတီသၾကားစက္ရံုကို ယခုလဆန္းပိုင္းက ဦးပိုင္လီမိတက္က စက္မႈ(၁) ထံမွလႊဲေျပာင္း ယူလိုက္ျခင္းျဖစ္ သည္။

ယခင္စက္မႈ(၁)ဌာနပိုင္ အုတ္တြင္းသၾကားစက္၊ ေတာင္ဇင္ေအးသၾကားစက္၊ အင္းဝါးခြ သၾကားစက္မ်ားကို စီးပြားေရးဦးပိုင္လီမိတက္မွ လႊဲေျပာင္းလုပ္ကိုင္စဥ္က ပင္စင္လစာ ေပးခဲ့ျပီးေနရပ္သို႔ျပန္ခိုင္းခဲ့ေၾကာင္း အုတ္တြင္း သၾကားစက္တြင္ လုပ္ကိုင္ခဲ့သူ ဦးႏွင္းေမာင္ ဆိုသူက ေျပာသည္။

အစိုးရအေနျဖင့္ မိမိတို႔၏ ဝန္ထမ္းမ်ားကို ငဲ့ညႇာသင့္ေၾကာင္း ယခုကဲ့သို႔ျပဳမႈလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား လုပ္ကိုင္ခဲ့ရေသာ္လည္း ဘဝအာမခံခ်က္နည္းပါးသည္ကို သိရွိရ၍ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေၾကာင္း ၎က ဆိုသည္။

လုပ္သက္၂၈ ႏွစ္ဝန္းက်င္ရွိသူမ်ားအေနျဖင့္လည္းပင္စင္လစာ ရရွိျခင္းမရွိ၍ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေနရေၾကာင္း သိရသည္။

ယခုလႊဲေျပာင္းယူလိုက္ေသာ စက္ရံုမ်ားကို ဦးပိုင္လီမိတက္အေနျဖင့္ လက္ရွိလုပ္ငန္း ျပန္လည္ပတ္ရန္ အစီအစဥ္ ရွိမရွိကို အတည္မျပဳႏိုင္ေသးေၾကာင္း တာဝန္ရွိသူတဦးက ေျပာသည္။

အစိုးရ ဝန္ထမ္းမ်ား အျငိမ္းစားယူေသာအခါရရွိႏိုင္မည့္ လုပ္သက္ဆုေငြႏွင့္ ပင္စင္လစာကို အက်ိဳးခံစားခြင့္ရွိ ေၾကာင္း ဥပေဒ ထုတ္ျပန္ထားသည္။

“အစိုးရ ၀န္ထမ္းေတြဟာ အသက္ၾကီးလာရင္ ဒီပင္စင္ေလးဘဲ မွီခိုရတာ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အထက္က ညႊန္ၾကားတဲ႔ အတိုင္း လုပ္ေဆာင္ရတာပါ။ရွိတဲ႔ အလုပ္သမားအားလံုးကို အလုပ္ျဖဳတ္ပစ္တာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး” ဟု အရက္ခ်က္စက္ရံုမွ အၾကီးတန္း စစ္ေဆးေရးမွဴးက ေျပာသည္။

ဦးဘသိန္းကမူ“ဒီလိုဥပေဒမဲ့လုပ္ေနတဲ့အတြက္ တသက္လံုးလုပ္လာတဲ့ဝန္ထမ္းေတြမွာ ရသင္႔ရထိုက္တဲ့ အိုနာစာေလး မရေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်ျပီး သားသမီးေတြဆီျပန္ၾကတာေပါ့”ဟု သက္ၾကီးဝန္ထမ္းအမ်ားစု၏ လက္ရွိအေျခအေနကို ေျပာျပသည္။