မေဘ
မေဘဆိုတာက သူနာမည္ အရင္းမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ေပးထားတာ။ ျမဝတီျမိဳ႕က သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူအေဖ မဲေဆာက္ေဆးရုံၾကီးမွာ တင္ထားတုန္းက ကၽြန္ေတာ္လူနာသြားေစာင့္ရငး္ မေဘနဲ႔ သိခဲ့တာ။
သူေယာက်ာၤးျဖစ္သူက သစ္ပင္ေပၚက ျပဳတ္က်ၿပီး ၆ လ ေက်ာ္ေလာက္ မဲေဆာက္ေဆးရုံၾကီးမွာ တက္ေနရတာ။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ေဆးကုသလို႕ ကုန္က်ေငြကို ေဘာင္ခ်ာစာရြက္နဲ႔ ဆရာမေတြ လာေပးရင္ ပိုက္ဆံမေပးဘဲ ၆ လေက်ာ္ေလာက္ ေဘစာရင္ထဲ ထည့္ထားၿပီး ေဆးရုံတက္ေနတာ။ ပိုက္ဆံမေပးႏုိင္ေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္နဲ႔ ေဆးရုံတက္ေနရတာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕က သူကို မေဘ လို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ေခၚတာ။
ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ မေဘမွာ စားဖို႕ေတာင္ ပိုက္ဆံမရွိဘူး။ ေက်ာင္းသားေဆးခန္းက လူနာတစ္ေယာက္ကို မဲေဆာက္ေဆးရုံးမွာ တင္ထားတယ္။ အဲဒီလူနာေစာင့္ ကရင္မၾကီးဆီမွာ ကပ္စားေနရတာ။ သူခမ်ား ၾကာေတာ့ မသြားစားရဲ႕ဘူး။ ကရင္မၾကီးက အတင္းေခၚေၾကြးရတာ။ အဲဒီတုန္းက မေဘက ကၽြန္ေတာ္ကို
“ေက်ာင္းသားေဆးခန္းက ကရင္မၾကီးသာ ျပန္သြားရင္ ကၽြန္မေတာ့္ ထမင္းငတ္ျပီး အစ္ကို” တဲ့။
တစ္ျခာ လူနာရွင္ေတြ လူနာလာၾကည္ရင္ သစ္သီးဝလံေတြ၊ အခ်ဳိရည္ေတြ ဝယ္လာၿပီး စားၾကေသာက္ၾကတာ ျမင္ရင္ မေဘခမ်ာ လူကြယ္ရာမွာ မ်က္ရည္ေလးေတြ က်ိတ္ျပီးက်ေနရတာ။ အရင္တုန္းက သူေယာက်ာၤး စားခ်င္ေသာက္ခ်င္တဲ့ အခါက်ရင္ သူမိန္မကို ဝယ္ေၾကြးခိုင္တတ္တယ္။ မေဘခမ်ား ပိုက္ဆံမရွိေတာ့ ဘယ္လိုဝယ္ေၾကြးရမွန္းေတာင္ မသိဘူးျဖစ္ေနတယ္။
အဲဒီအခါက်ရင္ သူေယာက်ာၤးက
“ နင္က ငါဒီလို ဘဝမ်ဳိးေရာက္လို႕ မဝယ္ေၾကြးခ်င္တာလာ” ဆိုၿပီး အသံေတာင္မထြက္ႏိုင္ ပဲ ပါးစပ္ေလးလုပ္ရုံနဲ႕ မ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး ေျပာတာ။ သစ္ပင္ေပၚက ျပဳတ္က်ၿပီး ကိုယ္တစ္ပိုင္ ေသသြားလို႕ လည္ေခ်ာင္းကိုလည္း ေဆးရုံမွာ ခြဲထားၿပီး ပိုက္တပ္ထားေတာ့ စကားေျပာရင္ အသံက ရွတတေလးျဖစ္ေနတာ။
“ မဟုတ္ပါဘူး အစ္ကိုရယ္.. ကၽြန္မမွာ ပုိက္ဆံတစ္ျပားမွ မရွိတာ ဘယ္လိုဝယ္ေၾကြးရမွာလဲ” တစ္ျခားမိန္မတစ္ေယာက္သာဆို အစ္ကိုကို ပစ္ၿပီးေျပးတာ ၾကာျပီး၊ ကၽြန္မက အစ္ကိုကိုခ်စ္လိုသာ ဒီလိုေနေနတာ” ဆိုၿပီး မေဘကပါ ေျပာျပီးငိုပါေလေရာ။
ေနာက္ပိုင္း သူေယာက်ာၤးလည္း မေဘကို ဘာမွမေျပာဘူး၊ အေျခအေနတစ္ခုကို သူလည္းဘေဘာေပါက္သြားတယ္။ အခ်ိန္ရွိတိုင္း ကုတင္ေပၚမွာ ေယာက်ားၤၾကီးတန္မဲ့ မ်က္ရည္ေတြပဲ က်ေနတာ။ အရင္တုန္းက မေဘခမ်ား စားဖို႕ေတာင္ မရွိလို ေဆးရုံးက လူနာစားလာပို႕ရင္ တစ္ဝက္ကို သူအတြက္သိမ္းထားျပီး စားခဲ့ရတာ။ သူေယာက်ာၤမွ စားလိုမကုန္တာ။
မေဘတို႕လင္မယားက မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ၃၈ ရႊာက ေမ်ာ့လူမ်ဳိး သူေဌးတစ္ေယာက္ဆီမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ။ တစ္ေန႕ သူေဌးအိမ္ေဘးနာက သူေဌးတစ္ေယာက္က မေဘေယာက်ာၤးကို ……..ပင္က အသီးေတြကုိ တက္ခုတ္ခိုင္းတာ။ ပိုက္ဆံမေပးပဲ အလကားေခၚခိိုင္တာ။ ……….သီးေတြ ခုတ္ခ်လိုလည္းၿပီးေရာ မေဘေယာက်ာၤးလည္း ဓားမၾကီးနဲ႔ အတူ သစ္ပင္ေပၚက ျပဳတ္က်ေလေရာ။
ေအာက္လည္ေရာက္ေရာ.. တစ္ကိုယ္လံုးနာက်င္ျပီး ထေတာင္မႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
“ မိန္မေရး.. လာပါအံုး. “ ဆိုျပီး ေအာ္ေခၚေတာ့ မေဘလည္း ေရာက္လာပါတယ္။ ဘာလုပ္လို ဘာကိုင္ရမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး၊ ဒါနဲ႕ သစ္ပင္တက္ခိုင္တဲ့ သူေဌးကို ေဆးရုံးပို႕ဖို႕ ေျပာပါတယ္။ သူေဌကေတာ့ သေဘာေကာင္းရွာပါတယ္။ NO ပါပဲ..ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ ေဆးရုံသြားပါတ့ဲ။
“သူေဌး.. လုပ္ပါအံုး. က်မေယာက်ာၤး ဘာျဖစ္သြားမွန္မသိလိုပါ”
………………………………….
“ မယုံရင္ သူအသားကို ဆူးနဲ႔ ထိုၾကည္ပါ. လံုးဝကို မနာဘူးျဖစ္ေနတယ္”
……………………….
သူေဌးလည္း ဆူးနဲ႔ ထိုးၾကည္တယ္။ လံုးဝကို မနာက်င္ပါဘူး။
ဟုတ္တယ္။ မေဘေယာက်ာၤးက သူဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိဘူးဆိုျပီး မေဘကိုေျပာတာ။ မေဘလည္း သူေယာက်ာၤး အသားကို ကိုင္ၾကည္တယ္။ လက္သဲနဲ႔ ျဖည္းျဖည္းဆိတ္ၾကည္တယ္။ မနာပါဘူး။ တအားၾကည္ဆိတ္ၾကည္တယ္ ။မနာပါဘူး။
ဆူဆူညံညံ အသံေတြေၾကာင့္ မေဘတို႕ သူေဌးေရာက္လာပါတယ္။ သူေဌးခ်င္း စကားေျပာၾကတယ္ ။ ေနာက္ဆံုး သစ္ပင္တက္ခိုင္းတဲ့ ေမွ်ာ့သူေဌးလည္း မေဘတို႕ သူေဌးကို အားနာလို ထင္ပါရဲ႕။ ဘတ္ ၂၀၀ ထုတ္ေပးတယ္။ သူေဌးဆိုတဲ့ လူေပးတဲ့ ဘတ္ ၂၀၀ ကို မေဘ မယူပါဘူး။ သူ႕ေယာက်ာၤးကိုပဲ ေဆးရုံပို႕ဖို႕၊ ကုေပးဖို႕သာ ေျပာပါတယ္။
အဲဒီသူေဌးက ကိုယ္ဘာသာေဆးခန္းသြားဆိုၿပီး ဆိုင္ကယ္ေမာင္းထြက္သြားပါတယ္။ မေဘေယာက်ာၤးခုတ္ခ်ေပးတဲ့ …….. သီးေတြကို အခ်ိန္မလြန္ခင္ မဲေဆာက္ေစ်းမွာ ေရာင္းဖို႕ေဖာင္သည္သြားေပးရမယ္ေလ။
ေနာက္ဆံုး မေဘတို႕ သူေဌးကပဲ သူ႕တူကို ေဆးခန္းပို႕ေပးဖို႕ ခိုင္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေဆးခန္းက ေဆးကုေပးပါတယ္ ။ေနာက္ဆံုးမႏိုင္လို မဲေဆာက္ေဆးရုံးၾကီးကို ပို႕ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ေက်ာ္ရုိးမၾကီးက်ဳိးသြားတယ္ ။ ေအာက္တပိုင္းေသ သလိုျဖစ္သြားတယ္။ ဦးေႏွာက္ထဲ ေသြးေတြ ဝင္သြားတယ္။ ဝင္လိုက္ရတဲ့ ခြဲစိပ္ခန္း၊ ခြဲလိုက္ရတဲ့ အခြဲ။ ၃ လေလာက္ၾကာသြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သက္သာၿပီးဆိုျပီး ျပန္ခိုင္းတယ္ ။ ကုန္က်စရိတ္ေတြကိုေဆးရုံက ေတာင္းတာေပါ့။
ဒီၾကာထဲ မေဘက သူအလုပ္လုပ္တဲ့ ရြာတဲ့ ျပန္ျပီး သူေယာက်ာၤးကို တာဝန္ယူကုေပးဖို႕ သူေဌးကို ေျပာပါတယ္။ သူေဌးက မလုပ္ေပးပါဘူး။ သစ္ပင္တက္ခုတ္ခုိင္းတဲ့ သူေဌးကို ေျပာပါတယ္။ သူေဌးက မလုပ္ေပးပါဘူး။
ရြာသူၾကီးကို တိုင္ပါတယ္။ ရြာသူၾကီးလည္ ကူညီေပးမယ္ ေျပာၿပီး မကူေပးပါဘူး။
“ တစ္ရြာလံုးက သူတို႕ေမွ်ာ့လူမ်ဳိးေတြၾကီးပဲေလ။ သူတို႕ ဘယ္ကူညီေပးပါ့မလဲ၊ သူတို႕ကို ေၾကာက္ရတယ္။ မထင္ရင္ မထင္သလုိိ ျမန္မာ အလုပ္သမားေတြကို သတ္တယ္” ဟု မေဘကေျပာသည္။
ေဆးရုံက ဆင္းခါနီး မေဘေယာက်ာၤးရဲ႕ အေမ ဆီ ဖုန္းဆက္ပါတယ္ ။ မေဘ ေယာကၡမလည္း ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႕သားမဲေဆာက္မွာ ေသၿပီးထင္လို႕ သူတို႕ ရြာက သာေရးနာေရးအသင္းက ပိုက္္္ဆံ ျမန္မာေငြ က်ပ္ ႏွစ္သိန္း ပါထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ မေဘတို႕ မိသားစုက ရြာက သာေရးနာေရးအသင္းမွာဝင္ထားတာေလ။ ဒီေရာက္ေတာ့ သူ႕သားက မေသေသးပါဘူ။
ရြာကို ဖုန္းဆက္ျပီး မေဘေယာက်ာၤး မေသတဲ့ အေၾကာင္း ဖုန္းဆက္လိုက္ပါတယ္ ။ မေဘေယာကၡမ ယူသြားတဲ့ ပိုက္ဆံကို ျပန္ေပးဖိို႕ သာေရးနာေရးအသင္းက ျပန္ေတာင္းပါတယ္ ။ အဲဒီမွာတင္ အမႈျဖစ္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္သြားတယ္။ လိမ္လည္မႈေလ။ ၂ လ အတြင္း အမႈျဖစ္တဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို ျပန္ေပးမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ မေဘတို႕ ဘၾကီးကို ရြာက လွည္းေတြ၊ႏြားေတြ ေရာင္းၿပီး ဆပ္ခုိင္းထားလိုက္တယ္။
ကုန္က်စရိတ္ကို မ်က္ရည္ေလးထိုးခံျပီး ရွိသေလာက္ေလးေပးျပီး ေဆးရုံးက ဆင္းခဲ့တယ္။ ေဆးရုံးက ဆင္းျပီးသိပ္မၾကာပါဘူး၊ မေဘေယာက်ာၤး မသက္သာလုိ႕ ေဆးခန္းကို သြားျပပါတယ္။ ေဆးခန္းကလည္း မႏိုင္လို႕ တစ္ခါ မဲေဆာက္ေဆးရုံမွာ ပို႕လိုက္ျပန္ပါတယ္ ။
အဲဒီမွာမွ တစ္ကယ္ မေဘစစ္စစ္ ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ ေနစဥ္ကုန္က်စရိတ္ကို ေပးဖို႕ကလညး္ ပိုက္ဆံမရွိ၊ စားဖို႕ကလည္းမရွိ ျဖစ္ျပီး ေနစဥ္လာသမွ် ေဆးရုံတက္ခေငြကို ေဘစာရင္ထဲပဲ ထည့္ထားျပီး ေဆးရုံက ဆင္းမွပဲ ေပးမယ့္လို လိမ္ျပီးေျပာထားရတဲ့ဘဝ….
ေဆးရုံက ဆရာမေတြလည္း မေဘအေျခအေနကို သိပါတယ္။ ပိုက္ဆံမေပးႏုိင္တဲ့ လူနာတစ္ေယာက္ကို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ဘယ္လုပ္ေပးပါမလဲ။ တာဝန္ေက်ေလာက္ပဲ လုပ္ေပးပါတယ္။ ဆရာမတိုင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ၾကင္နာတတ္တဲ့ ဆရာမေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တစ္ည သူေယာက်ားၤ ၁၂ နာရီေလာက္မွာ လည္းေခ်ာင္းထဲက ခၽြဲေတြၾကပ္ျပီး အသက္ရႈၾကပ္ပါေလေရာ။ အျမဲတမ္း ျဖစ္ေနၾက၊ ဆရာမေတြက စက္နဲ႕ အခၽြဲေတြကို လာထုတ္ေပးေနၾကပါ။ အဲဒီညေတာ့ တာဝန္က်တဲ့ ဆရာမက သြားေခၚတာေတာင္ လံုးဝမလာေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မေဘကိုယ္တိုင္ပဲ အဲဒီအခၽြဲေတြ ပါးစပ္နဲ႔ စုပ္ထုတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒါမွ သူေယာက်ာၤးလည္း သက္သာသြားပါတယ္။
မေဘက သူ႕အေၾကာင္းေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို ဝမ္းနည္းစြာနဲ႕ေျပာျပီး လြမ္းေမာရီေဝတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ အေဝးတစ္ေနရာကို ၾကည္ေနပါတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ သူေယာက်ာၤးကို စိတ္မခ်လို႕ “ ခဏေနာ္ အစ္ကို ကၽြန္မ အစ္ကို ကို သြားၾကည္လိုက္အံုးမယ္ “ ဆိုျပီး အေျပးကေလး ထြက္သြားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ေဆးရုံမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္။ ေဆးရုံက ဆင္းတဲ့ေန႕က်ေတာ့ မေဘကို ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ မေဘစိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ အဲဒီေန႕မွာပဲ မေဘ အမ်ဳိးေတြ လာပါတယ္။
“ ညည္း အေမ႔က ရြာကေန႕ၿပီး လူၾကံဳရွိလို႕ ပို႕လိုက္တာ။ ဘတ္ ၁၀၀၀ ပဲ ရတယ္” ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံေပးပါတယ္။ အမ်ဳိးေတြလည္း ေကာင္းရွာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ တို႕ျပန္ဖို႕ လမ္းစရိတ္ေလးေပးပါအံုး…” ဆိုျပီး။ သူ႕တို႕ လာေပးတဲ့ အတြက္ လမ္းစရိတ္ ဘတ္၂၀၀ ျပန္ေတာင္းသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ သူ႕ကို ႏႈတ္္ဆက္ျပီး ကၽြန္္ေတာ္တို႕ေတြ မဲေဆာက္ေဆးရုံက ဆင္းခဲ့ပါတယ္။
တစ္ေန႕ ကၽြန္ေတာ္ မဲေဆာက္ျမိဳ႕ကေန ျမဝတီကို ေရာက္သြားေတာ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက
“ကိုေစာေရ. .မဲေဆာက္ျပန္ေရာက္ရင္ မေဘကို သြားၾကည္လိုက္ပါအံုး” တဲ့
အဲဒါမွ ကၽြန္ေတာ္ မေဘကို သတိရမိသြားတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့.. ။ မေဘတစ္ေယာက္ ေဆးရုံမွာ ဘယ္လိုေနထိုင္၊ စားေသာက္ေနရျပီလဲ၊ သူကို ထမင္းေကၽြးေနတဲ့ ကရင္မၾကီးေကာ မေဘထက္အရင္ ေဆးရုံက ဆင္းသြားျပီလား။ ဆရာမေတြေကာ ပိုက္ဆံမရွိတဲ့ မေဘကို ဘယ္လို ဆက္ဆံေနၿပီလဲ.. . မေဘေယာကၡမေကာ ရြာမွာ အေၾကြးေတြ ျပန္ဆပ္ႏိုင္ျပီးလာ၊ စတဲ့ အေတြးမ်ားစြာကို မေဘအတြက္ရင္ေမာစြာ ေတြးရင္းျဖစ္…………..
အယ္ကေဟာ (သိပ္မၾကာေသးခင္က ျဖစ္ရပ္မွန္ေလး တစ္ခုကို ခံစားေရးဖြဲ႕ထားတာပါ)
အျပည့္အစံုသုိ႔ >>
သူေယာက်ာၤးျဖစ္သူက သစ္ပင္ေပၚက ျပဳတ္က်ၿပီး ၆ လ ေက်ာ္ေလာက္ မဲေဆာက္ေဆးရုံၾကီးမွာ တက္ေနရတာ။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ေဆးကုသလို႕ ကုန္က်ေငြကို ေဘာင္ခ်ာစာရြက္နဲ႔ ဆရာမေတြ လာေပးရင္ ပိုက္ဆံမေပးဘဲ ၆ လေက်ာ္ေလာက္ ေဘစာရင္ထဲ ထည့္ထားၿပီး ေဆးရုံတက္ေနတာ။ ပိုက္ဆံမေပးႏုိင္ေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္နဲ႔ ေဆးရုံတက္ေနရတာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕က သူကို မေဘ လို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ေခၚတာ။
ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ မေဘမွာ စားဖို႕ေတာင္ ပိုက္ဆံမရွိဘူး။ ေက်ာင္းသားေဆးခန္းက လူနာတစ္ေယာက္ကို မဲေဆာက္ေဆးရုံးမွာ တင္ထားတယ္။ အဲဒီလူနာေစာင့္ ကရင္မၾကီးဆီမွာ ကပ္စားေနရတာ။ သူခမ်ား ၾကာေတာ့ မသြားစားရဲ႕ဘူး။ ကရင္မၾကီးက အတင္းေခၚေၾကြးရတာ။ အဲဒီတုန္းက မေဘက ကၽြန္ေတာ္ကို
“ေက်ာင္းသားေဆးခန္းက ကရင္မၾကီးသာ ျပန္သြားရင္ ကၽြန္မေတာ့္ ထမင္းငတ္ျပီး အစ္ကို” တဲ့။
တစ္ျခာ လူနာရွင္ေတြ လူနာလာၾကည္ရင္ သစ္သီးဝလံေတြ၊ အခ်ဳိရည္ေတြ ဝယ္လာၿပီး စားၾကေသာက္ၾကတာ ျမင္ရင္ မေဘခမ်ာ လူကြယ္ရာမွာ မ်က္ရည္ေလးေတြ က်ိတ္ျပီးက်ေနရတာ။ အရင္တုန္းက သူေယာက်ာၤး စားခ်င္ေသာက္ခ်င္တဲ့ အခါက်ရင္ သူမိန္မကို ဝယ္ေၾကြးခိုင္တတ္တယ္။ မေဘခမ်ား ပိုက္ဆံမရွိေတာ့ ဘယ္လိုဝယ္ေၾကြးရမွန္းေတာင္ မသိဘူးျဖစ္ေနတယ္။
အဲဒီအခါက်ရင္ သူေယာက်ာၤးက
“ နင္က ငါဒီလို ဘဝမ်ဳိးေရာက္လို႕ မဝယ္ေၾကြးခ်င္တာလာ” ဆိုၿပီး အသံေတာင္မထြက္ႏိုင္ ပဲ ပါးစပ္ေလးလုပ္ရုံနဲ႕ မ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး ေျပာတာ။ သစ္ပင္ေပၚက ျပဳတ္က်ၿပီး ကိုယ္တစ္ပိုင္ ေသသြားလို႕ လည္ေခ်ာင္းကိုလည္း ေဆးရုံမွာ ခြဲထားၿပီး ပိုက္တပ္ထားေတာ့ စကားေျပာရင္ အသံက ရွတတေလးျဖစ္ေနတာ။
“ မဟုတ္ပါဘူး အစ္ကိုရယ္.. ကၽြန္မမွာ ပုိက္ဆံတစ္ျပားမွ မရွိတာ ဘယ္လိုဝယ္ေၾကြးရမွာလဲ” တစ္ျခားမိန္မတစ္ေယာက္သာဆို အစ္ကိုကို ပစ္ၿပီးေျပးတာ ၾကာျပီး၊ ကၽြန္မက အစ္ကိုကိုခ်စ္လိုသာ ဒီလိုေနေနတာ” ဆိုၿပီး မေဘကပါ ေျပာျပီးငိုပါေလေရာ။
ေနာက္ပိုင္း သူေယာက်ာၤးလည္း မေဘကို ဘာမွမေျပာဘူး၊ အေျခအေနတစ္ခုကို သူလည္းဘေဘာေပါက္သြားတယ္။ အခ်ိန္ရွိတိုင္း ကုတင္ေပၚမွာ ေယာက်ားၤၾကီးတန္မဲ့ မ်က္ရည္ေတြပဲ က်ေနတာ။ အရင္တုန္းက မေဘခမ်ား စားဖို႕ေတာင္ မရွိလို ေဆးရုံးက လူနာစားလာပို႕ရင္ တစ္ဝက္ကို သူအတြက္သိမ္းထားျပီး စားခဲ့ရတာ။ သူေယာက်ာၤမွ စားလိုမကုန္တာ။
မေဘတို႕လင္မယားက မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ၃၈ ရႊာက ေမ်ာ့လူမ်ဳိး သူေဌးတစ္ေယာက္ဆီမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ။ တစ္ေန႕ သူေဌးအိမ္ေဘးနာက သူေဌးတစ္ေယာက္က မေဘေယာက်ာၤးကို ……..ပင္က အသီးေတြကုိ တက္ခုတ္ခိုင္းတာ။ ပိုက္ဆံမေပးပဲ အလကားေခၚခိိုင္တာ။ ……….သီးေတြ ခုတ္ခ်လိုလည္းၿပီးေရာ မေဘေယာက်ာၤးလည္း ဓားမၾကီးနဲ႔ အတူ သစ္ပင္ေပၚက ျပဳတ္က်ေလေရာ။
ေအာက္လည္ေရာက္ေရာ.. တစ္ကိုယ္လံုးနာက်င္ျပီး ထေတာင္မႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
“ မိန္မေရး.. လာပါအံုး. “ ဆိုျပီး ေအာ္ေခၚေတာ့ မေဘလည္း ေရာက္လာပါတယ္။ ဘာလုပ္လို ဘာကိုင္ရမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး၊ ဒါနဲ႕ သစ္ပင္တက္ခိုင္တဲ့ သူေဌးကို ေဆးရုံးပို႕ဖို႕ ေျပာပါတယ္။ သူေဌကေတာ့ သေဘာေကာင္းရွာပါတယ္။ NO ပါပဲ..ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ ေဆးရုံသြားပါတ့ဲ။
“သူေဌး.. လုပ္ပါအံုး. က်မေယာက်ာၤး ဘာျဖစ္သြားမွန္မသိလိုပါ”
………………………………….
“ မယုံရင္ သူအသားကို ဆူးနဲ႔ ထိုၾကည္ပါ. လံုးဝကို မနာဘူးျဖစ္ေနတယ္”
……………………….
သူေဌးလည္း ဆူးနဲ႔ ထိုးၾကည္တယ္။ လံုးဝကို မနာက်င္ပါဘူး။
ဟုတ္တယ္။ မေဘေယာက်ာၤးက သူဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိဘူးဆိုျပီး မေဘကိုေျပာတာ။ မေဘလည္း သူေယာက်ာၤး အသားကို ကိုင္ၾကည္တယ္။ လက္သဲနဲ႔ ျဖည္းျဖည္းဆိတ္ၾကည္တယ္။ မနာပါဘူး။ တအားၾကည္ဆိတ္ၾကည္တယ္ ။မနာပါဘူး။
ဆူဆူညံညံ အသံေတြေၾကာင့္ မေဘတို႕ သူေဌးေရာက္လာပါတယ္။ သူေဌးခ်င္း စကားေျပာၾကတယ္ ။ ေနာက္ဆံုး သစ္ပင္တက္ခိုင္းတဲ့ ေမွ်ာ့သူေဌးလည္း မေဘတို႕ သူေဌးကို အားနာလို ထင္ပါရဲ႕။ ဘတ္ ၂၀၀ ထုတ္ေပးတယ္။ သူေဌးဆိုတဲ့ လူေပးတဲ့ ဘတ္ ၂၀၀ ကို မေဘ မယူပါဘူး။ သူ႕ေယာက်ာၤးကိုပဲ ေဆးရုံပို႕ဖို႕၊ ကုေပးဖို႕သာ ေျပာပါတယ္။
အဲဒီသူေဌးက ကိုယ္ဘာသာေဆးခန္းသြားဆိုၿပီး ဆိုင္ကယ္ေမာင္းထြက္သြားပါတယ္။ မေဘေယာက်ာၤးခုတ္ခ်ေပးတဲ့ …….. သီးေတြကို အခ်ိန္မလြန္ခင္ မဲေဆာက္ေစ်းမွာ ေရာင္းဖို႕ေဖာင္သည္သြားေပးရမယ္ေလ။
ေနာက္ဆံုး မေဘတို႕ သူေဌးကပဲ သူ႕တူကို ေဆးခန္းပို႕ေပးဖို႕ ခိုင္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေဆးခန္းက ေဆးကုေပးပါတယ္ ။ေနာက္ဆံုးမႏိုင္လို မဲေဆာက္ေဆးရုံးၾကီးကို ပို႕ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ေက်ာ္ရုိးမၾကီးက်ဳိးသြားတယ္ ။ ေအာက္တပိုင္းေသ သလိုျဖစ္သြားတယ္။ ဦးေႏွာက္ထဲ ေသြးေတြ ဝင္သြားတယ္။ ဝင္လိုက္ရတဲ့ ခြဲစိပ္ခန္း၊ ခြဲလိုက္ရတဲ့ အခြဲ။ ၃ လေလာက္ၾကာသြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သက္သာၿပီးဆိုျပီး ျပန္ခိုင္းတယ္ ။ ကုန္က်စရိတ္ေတြကိုေဆးရုံက ေတာင္းတာေပါ့။
ဒီၾကာထဲ မေဘက သူအလုပ္လုပ္တဲ့ ရြာတဲ့ ျပန္ျပီး သူေယာက်ာၤးကို တာဝန္ယူကုေပးဖို႕ သူေဌးကို ေျပာပါတယ္။ သူေဌးက မလုပ္ေပးပါဘူး။ သစ္ပင္တက္ခုတ္ခုိင္းတဲ့ သူေဌးကို ေျပာပါတယ္။ သူေဌးက မလုပ္ေပးပါဘူး။
ရြာသူၾကီးကို တိုင္ပါတယ္။ ရြာသူၾကီးလည္ ကူညီေပးမယ္ ေျပာၿပီး မကူေပးပါဘူး။
“ တစ္ရြာလံုးက သူတို႕ေမွ်ာ့လူမ်ဳိးေတြၾကီးပဲေလ။ သူတို႕ ဘယ္ကူညီေပးပါ့မလဲ၊ သူတို႕ကို ေၾကာက္ရတယ္။ မထင္ရင္ မထင္သလုိိ ျမန္မာ အလုပ္သမားေတြကို သတ္တယ္” ဟု မေဘကေျပာသည္။
ေဆးရုံက ဆင္းခါနီး မေဘေယာက်ာၤးရဲ႕ အေမ ဆီ ဖုန္းဆက္ပါတယ္ ။ မေဘ ေယာကၡမလည္း ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႕သားမဲေဆာက္မွာ ေသၿပီးထင္လို႕ သူတို႕ ရြာက သာေရးနာေရးအသင္းက ပိုက္္္ဆံ ျမန္မာေငြ က်ပ္ ႏွစ္သိန္း ပါထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ မေဘတို႕ မိသားစုက ရြာက သာေရးနာေရးအသင္းမွာဝင္ထားတာေလ။ ဒီေရာက္ေတာ့ သူ႕သားက မေသေသးပါဘူ။
ရြာကို ဖုန္းဆက္ျပီး မေဘေယာက်ာၤး မေသတဲ့ အေၾကာင္း ဖုန္းဆက္လိုက္ပါတယ္ ။ မေဘေယာကၡမ ယူသြားတဲ့ ပိုက္ဆံကို ျပန္ေပးဖိို႕ သာေရးနာေရးအသင္းက ျပန္ေတာင္းပါတယ္ ။ အဲဒီမွာတင္ အမႈျဖစ္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္သြားတယ္။ လိမ္လည္မႈေလ။ ၂ လ အတြင္း အမႈျဖစ္တဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို ျပန္ေပးမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ မေဘတို႕ ဘၾကီးကို ရြာက လွည္းေတြ၊ႏြားေတြ ေရာင္းၿပီး ဆပ္ခုိင္းထားလိုက္တယ္။
ကုန္က်စရိတ္ကို မ်က္ရည္ေလးထိုးခံျပီး ရွိသေလာက္ေလးေပးျပီး ေဆးရုံးက ဆင္းခဲ့တယ္။ ေဆးရုံးက ဆင္းျပီးသိပ္မၾကာပါဘူး၊ မေဘေယာက်ာၤး မသက္သာလုိ႕ ေဆးခန္းကို သြားျပပါတယ္။ ေဆးခန္းကလည္း မႏိုင္လို႕ တစ္ခါ မဲေဆာက္ေဆးရုံမွာ ပို႕လိုက္ျပန္ပါတယ္ ။
အဲဒီမွာမွ တစ္ကယ္ မေဘစစ္စစ္ ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ ေနစဥ္ကုန္က်စရိတ္ကို ေပးဖို႕ကလညး္ ပိုက္ဆံမရွိ၊ စားဖို႕ကလည္းမရွိ ျဖစ္ျပီး ေနစဥ္လာသမွ် ေဆးရုံတက္ခေငြကို ေဘစာရင္ထဲပဲ ထည့္ထားျပီး ေဆးရုံက ဆင္းမွပဲ ေပးမယ့္လို လိမ္ျပီးေျပာထားရတဲ့ဘဝ….
ေဆးရုံက ဆရာမေတြလည္း မေဘအေျခအေနကို သိပါတယ္။ ပိုက္ဆံမေပးႏုိင္တဲ့ လူနာတစ္ေယာက္ကို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ဘယ္လုပ္ေပးပါမလဲ။ တာဝန္ေက်ေလာက္ပဲ လုပ္ေပးပါတယ္။ ဆရာမတိုင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ၾကင္နာတတ္တဲ့ ဆရာမေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တစ္ည သူေယာက်ားၤ ၁၂ နာရီေလာက္မွာ လည္းေခ်ာင္းထဲက ခၽြဲေတြၾကပ္ျပီး အသက္ရႈၾကပ္ပါေလေရာ။ အျမဲတမ္း ျဖစ္ေနၾက၊ ဆရာမေတြက စက္နဲ႕ အခၽြဲေတြကို လာထုတ္ေပးေနၾကပါ။ အဲဒီညေတာ့ တာဝန္က်တဲ့ ဆရာမက သြားေခၚတာေတာင္ လံုးဝမလာေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မေဘကိုယ္တိုင္ပဲ အဲဒီအခၽြဲေတြ ပါးစပ္နဲ႔ စုပ္ထုတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒါမွ သူေယာက်ာၤးလည္း သက္သာသြားပါတယ္။
မေဘက သူ႕အေၾကာင္းေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို ဝမ္းနည္းစြာနဲ႕ေျပာျပီး လြမ္းေမာရီေဝတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ အေဝးတစ္ေနရာကို ၾကည္ေနပါတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ သူေယာက်ာၤးကို စိတ္မခ်လို႕ “ ခဏေနာ္ အစ္ကို ကၽြန္မ အစ္ကို ကို သြားၾကည္လိုက္အံုးမယ္ “ ဆိုျပီး အေျပးကေလး ထြက္သြားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ေဆးရုံမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္။ ေဆးရုံက ဆင္းတဲ့ေန႕က်ေတာ့ မေဘကို ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ မေဘစိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ အဲဒီေန႕မွာပဲ မေဘ အမ်ဳိးေတြ လာပါတယ္။
“ ညည္း အေမ႔က ရြာကေန႕ၿပီး လူၾကံဳရွိလို႕ ပို႕လိုက္တာ။ ဘတ္ ၁၀၀၀ ပဲ ရတယ္” ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံေပးပါတယ္။ အမ်ဳိးေတြလည္း ေကာင္းရွာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ တို႕ျပန္ဖို႕ လမ္းစရိတ္ေလးေပးပါအံုး…” ဆိုျပီး။ သူ႕တို႕ လာေပးတဲ့ အတြက္ လမ္းစရိတ္ ဘတ္၂၀၀ ျပန္ေတာင္းသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ သူ႕ကို ႏႈတ္္ဆက္ျပီး ကၽြန္္ေတာ္တို႕ေတြ မဲေဆာက္ေဆးရုံက ဆင္းခဲ့ပါတယ္။
တစ္ေန႕ ကၽြန္ေတာ္ မဲေဆာက္ျမိဳ႕ကေန ျမဝတီကို ေရာက္သြားေတာ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက
“ကိုေစာေရ. .မဲေဆာက္ျပန္ေရာက္ရင္ မေဘကို သြားၾကည္လိုက္ပါအံုး” တဲ့
အဲဒါမွ ကၽြန္ေတာ္ မေဘကို သတိရမိသြားတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့.. ။ မေဘတစ္ေယာက္ ေဆးရုံမွာ ဘယ္လိုေနထိုင္၊ စားေသာက္ေနရျပီလဲ၊ သူကို ထမင္းေကၽြးေနတဲ့ ကရင္မၾကီးေကာ မေဘထက္အရင္ ေဆးရုံက ဆင္းသြားျပီလား။ ဆရာမေတြေကာ ပိုက္ဆံမရွိတဲ့ မေဘကို ဘယ္လို ဆက္ဆံေနၿပီလဲ.. . မေဘေယာကၡမေကာ ရြာမွာ အေၾကြးေတြ ျပန္ဆပ္ႏိုင္ျပီးလာ၊ စတဲ့ အေတြးမ်ားစြာကို မေဘအတြက္ရင္ေမာစြာ ေတြးရင္းျဖစ္…………..
အယ္ကေဟာ (သိပ္မၾကာေသးခင္က ျဖစ္ရပ္မွန္ေလး တစ္ခုကို ခံစားေရးဖြဲ႕ထားတာပါ)
မနက္ပုိင္းအစီအစဥ္
Audio
