အရုပ္ကေလးရဲ႕ ေမေမ

ကိုစ်ာန္

ညေနေမွာင္ရီပ်ဳိးခ်ိန္ ပုဇြန္ဆီေရာင္သန္းေနတဲ့ ေနလံုးႀကီးက လယ္ကြင္းျပင္စိမ္းစိမ္းေတြထဲကို တိုး၀င္ ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့ မည္။ ညေနတိုင္း ညေနတိုင္းမွာ လယ္တဲထဲက ေနၿပီး ေန၀င္တာကို ထိုင္ထိုင္ၿပီး ေငးရတာ လြမ္းသလိုလို ေဆြးသလိုလိုပင္။ ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ေမြးရပ္ကို တမ္းတေနမိသည္။

ပုခက္ေပၚက အင့္ခနဲ႔ ကေလး ငိုသံၾကားေတာ့ အေတြးစမ်ား ျပတ္ေတာက္သြားခဲ့သည္။ ညေနပိုင္း ေဆာင္းရာသီဥတုက ေအးစျပဳလာၿပီ။ ကေလးကို ရင္ခြင္ထဲေပြ႔ပိုက္ ႏို႔တိုက္ၿပီး ေဘးနားရွိ ဖ်င္ၾကမ္း ေစာင္တထည္ကိုပါ ေကာက္ျခံဳလိုက္ေလသည္။ အနီးအနားက လယ္တဲေတြစီက မီးေရာင္ေတြကို ျမင္ေနရၿပီ။ မေန႔ကလက္က်န္ ဖေယာင္းတိုင္ အတိုေလးကို ထြန္းညွိလိုက္သည္။ မိမိရင္ခြင္ထဲက အငမ္းမရ ႏို႔စို႕ေနတဲ့ သားေလးကို ၾကည့္ၿပီး ရင္ထဲ ေအးျမသြားေလသည္။ တေန႔တာ ပင္ပန္းမႈေတြ ကြယ္ေပ်ာက္သြားသလိုပင္။ သားေလးမွာ ႏို႔စို႔ရင္း လက္ေလးႏွစ္ဖက္ မိမိရင္ဘက္ကို ပုတ္ပုတ္ၿပီး ေဆာ့ကစားရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားေပသည္။

ညေနစာ… ဒီညအဖို႔ေတာ့ ကန္ဇြန္းရြက္ျပဳတ္ရည္ပဲ ေသာက္ၿပီးအိပ္ေတာ့မည္။ ဒီေန႔ေကာက္ရိတ္ခကို သူေဌးက မနက္ျဖန္မွ ေပါင္းရွင္းမည္ေျပာသျဖင့္ ညေနကတည္းက လယ္ကြင္းထဲမွာ ကန္ဇြန္းရြက္မ်ားကို ခူးခဲ့သည္။ သစ္ကိုင္းေခါက္ သံုးေလးေခ်ာင္းေကာက္ၿပီး ကန္ဇြန္းရြက္ျပဳတ္ထားရသည္။ ပိုပိုလိုလို ပိုက္ဆံဘတ္ ၂၀ ေလာက္ကို ေျခေဆာင့္ လက္ေဆာင့္ထားထားရမည္။ ဆန္ ၀ယ္မစားရဲေပ။

ကန္ဇြန္းရြက္ျပဳတ္ကို ငါးပိရည္ႏွင့္ တုိ႔စားလိုက္ေလသည္။ ဘာမွမစားရတာႏွင့္စာရင္ နည္းနည္းခံသာေလသည္။ ခေလးကို ေဘးနားတြင္ ခ်သိပ္လိုက္သည္။ မိမိလည္း အိပ္ေတာ့မည္ ဖ်င္ၾကမ္းေစာင္ေလးကို ေကာက္ဆဲြၿပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္ျခံဳလိုက္ေလသည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ေပ။ စဥ္းစားစရာေတြက ေခါင္းထဲ၀င္၀င္လာသည္။ လင္ေယာက်္ားကလဲ ကေလးေရွ႕ေရးအတြက္ စုမိေဆာင္းမိေအာင္ ဘန္ေကာက္တက္ အလုပ္လုပ္သည္မွာ ၂ လ ေလာက္ရွိေပမည္။ အဆက္အသြယ္ မရေသးေပ။ ဘန္ေကာက္ကို ေတာလမ္းက သြားမည္ေျပာသည္။ ဘန္ေကာက္ကို ေခ်ာေခ်ာခ်ဴခ်ဴ ေရာက္ရဲ႕လား၊ အလုပ္အကိုင္ေကာ အဆင္ေျပရဲ႕လားမသိ။ မိမိေယာက်္ားအတြက္လည္း ပူပန္ရေသးသည္။ ကေလးက ၉ လရွိၿပီ ႏို႔မျဖတ္ရဲေသးေပ။ ႏို႔ျဖတ္ရင္ ကေလးအတြက္ စားစရာမတက္ႏိုင္ေသးေပ။ ကေလးကို ထိန္းေက်ာင္းေပးမယ္သူ႔မရွိ လယ္ထဲမွာ ေကာက္စိုက္ရင္း ကေလးကို လြယ္ပိုးရင္းစိုက္ရသည္။ မိမိနဲ႔အတူ ေနပူခံရသည္။ ေန႔ခင္းေန႔လည္ လယ္တဲတြင္ ပုခတ္ႏွင့္သိပ္ရသည္။ အေတြးေပါင္းစံု၊ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္အိပ္မေပ်ာ္ေပ…။

ရုတ္တရက္ ကေလးရဲ႕ ထငိုသံေၾကာင့္အေတြးစေတြ ျပတ္ေတာက္သြားခဲ့သည္။ ႏို႔တိုက္ၿပီး ျပန္ေခ်ာ့သိပ္သည္ ျပန္မအိပ္။ ရင္ထဲမွာ ဒိန္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ကေလး… ကေလးကိုယ္နဲ႔ အထိအေတြ႔…။ ခေလးအသားေတြ က်စ္က်စ္ပူေနသည္။ အခုမွ သတိထားမိသည္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ေနမိသည္။ ေဆးပညာ ဗဟုသုတလည္း မရွိ။ ကေလး ကိုယ္ပူ သက္သာေအာင္ အႏွီးေလးကို ေျပးယူ၍ ေရဘက္တိုက္ေပးေနမိသည္။ ကေလးကလည္း သည္းသည္းလႈပ္ေအာင္ ငိုေၾကြးေနသည္။ ထိုင္းေဆးေတြလဲ မ၀ယ္တက္။ ထိုင္းစကားလည္း မတက္။ လက္ထဲမွာလည္း ပိုက္ဆံ ဘတ္ ၂၀ ပဲရွိသည္။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။ ေၾသာ္…. ျမန္မာျပည္ကတည္းက လိုရမယ္ရေဆာင္ထားတဲ့ တိုင္းရင္းေဆးေတာ့ရွိသည္။ ဆရာေမာင္ေဆးနီမႈန္႔… ကိုယ္ပူက်ေဆး၊ ရွိတာေလးနဲ႔ ကေလးကို တိုက္ၾကည့္မည္။ ကိုယ္ပူေတာ့ က်ေလာက္မည္ထင္သည္။ ကေလးအငိုရပ္သြားသည္။ ကိုယ္ပူလည္း နည္းနည္းက်သြားသည္။ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ေအးသြားသည္။ မိမိလည္း မိႈန္းခနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။

* * * * *
မိမိလက္တဖက္ေအးစက္သည့္ အထိအေတြ႔ေၾကာင့္ ဖ်တ္ခနဲ႔ လန္႔ႏိုးလာသည္။ ကေလးကို ကိုင္ထားသည့္လက္တဖက္… ဖေယာင္းတို္င္တြင္ မီးညွိၿပီး ကေလးကို စိုးရိမ္ပူပန္စြာၾကည့္မိသည့္။ ကေလး… ကေလး… ႏႈတ္ခမ္းေတြ မ်က္ႏွာေတြျပာေနသည္။ အသားက ေအးစက္ေနသည္။ လုပ္ပါဦး… လုပ္ပါဦး သား… သား…။ ကေလးကို ေပြ႔ပိုက္ၿပီး အိမ္ေပၚကဆင္း အျခားတဲဘက္ေတြကို အကူအညီရလိုရညား ေျပးလႊားမိသည္။ ကိုလွေမာင္တို႔ လယ္တဲဘက္ အေမာတေကာ ေျပးလာမိသည္။
အစ္ကိုလွေမာင္ က်မသားေလးကို ၾကည့္ပါဦး၊
ဘာျဖစ္လာတာလဲဟဲ မိခ်မ္းရဲ႕… ၊

က်မသားေလး တကိုယ္လံုးလဲ ေအးစက္လို႔ မ်က္ႏွာေတြ ႏႈတ္ခမ္းေတြလဲျပာလို႔ ဘာျဖစ္လဲမသိဘူး။ ကူညီပါဦး။ က်မလည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ သားေလး သား ထပါဦးသားရယ္…။ အေမ့ႏို႔စို႔ပါဦး…။ သားေလး ငိုေတာင္ မငိုေတာ့ဘူး။ သား… သား … ။

ျပစမ္းနင့္ကေလး ဘာျဖစ္လဲ…။ ဟင္…. နင့္ကေလးက အသက္မွ မရွိေတာ့ဘူး။
ရွင္… ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာ က်မကေလးက ခုနတုန္းကေတာင္ငိုေနေသးတယ္…။ အသက္ရွိပါေသးတယ္… သား … သား … ထပါဦးသားရယ္…။ အေမ့ႏို႔စို႔ပါအံုး…။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလသားရယ္။ သားေလးမေသပါဘူး…။ ေနာ္သား…ေနာ္။

စိတ္ေျဖပါ မိခ်မ္းရယ္…။
အစ္ကိုလွေမာင္ရယ္ က်မမွာလည္း ပိုက္ဆံမရွိဘူး အသုဘစရိတ္ေတာင္မရွိဘူး…။ ကေလးအတြက္လည္း ဆြမ္းေၾကြးေလးလဲလုပ္ခ်င္တယ္။
ကဲေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကေလးကို နင့္လယ္တဲေအာက္မွာပဲ ျမွဳပ္ထားခဲ့…။ မဲေဆာက္ကိုတက္ၿပီး နင့္ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳိးေတြဆီက အသုဘစရိတ္နဲ႔ ရက္လည္ဆြမ္းဖိုးေလးရမွ ျပန္လာၿပီးေကာင္းမႈလုပ္ေပါ့ကြယ္။
* * * * *

ေတာင္ယာ စိုက္ခင္းေတြဘက္ကို တေရြ႕ေရြ႕ သြားေနသည့္ လိုင္းကားတစင္း….ဟိုင္းေ၀း လမ္းေပၚတြင္ အျပင္းေမာင္းႏွင္ေနသည္။ လိုင္းကားတဲ့တြင္ လူမ်ားမ်ားစား သိပ္မရွိ။ အားလံုးေပါင္းမွ ၅ ေယာက္ရွိသည္။ ထိုအထဲတြင္ အသက္သံုးဆယ္နီးပါးခန္႔ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္… လက္ထဲက ဘတ္ ၁၀၀၀ ေက်ာ္နီးပါးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ စုပ္ကိုင္ထားသည္။ သူမစိတ္ထဲမွာ သူမေနခဲ့သည့္ လယ္တဲကို ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ေနသည္။ မဲေဆာက္တြင္ ပန္းရံ၀င္လုပ္ၿပီး ရသည့္ေငြ စုခဲ့သည္။ မဲေဆာက္တြင္ တလနီးပါးခန္႔ၾကာသြားသည္။ ကားကလည္း ေႏွးလိုက္တာ…။ ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ေနေပသည္။ ကေလးကို ေကာင္းေကာင္းသၿဂိဳၤလ္မည္။ တဲနားကလူေတြကို ေခၚမည္ ရက္လည္ဆြမ္းေၾကြးမည္။ ေနာက္ဘ၀တြင္ ယခုလို မၾကံဳရေလေအာင္၊ ေကာင္းရာမြန္ရာေရာက္ေအာင္ ဆုေတာင္းမည္။ စိတ္ကူးေတြတသီတတန္းႀကီးနဲ႔ ပိုက္ဆံေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ထပ္စုပ္ကိုမိသည္။ ေရာက္ၿပီ…။

သူမ အံ့ၾသမွင္တက္ သြားခဲ့သည္။ ကားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း ထိုလယ္ကြင္းျပင္ေနရာကို အတန္ၾကာေအာင္ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ သူမေနခဲ့သည့္ လယ္တဲ…။ ကိုလွေမာင္တို႔ လယ္တဲ…။ အခုေတာ့ ေျမေတြ ဖို႔ထားသည့္ ကြင္းျပင္ႀကီးျဖစ္ေနၿပီ။

ကြင္းျပင္ႀကီး… ကြင္းျပင္ႀကီး
က်မ… က်မ… သားေလးေကာ။ လယ္တဲေကာ…။ သားေလး…. သား…..။ ရက္လည္ဆြမ္းေၾကြးမည့္ ပိုက္ဆံလိပ္ေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္စုတ္ၿပီး လယ္ကြင္းထဲတြင္ ေျပးလႊားေနသည္။ သူမ တေယာက္ထဲ ကြင္းျပင္ႀကီးထဲ လယ္တဲျဖစ္ႏိုင္မယ့္ေနရာေတြကို လက္ႏွင့္ ယက္ေနသည္။ ေန႔ဘက္လည္း ထိုလယ္ကြင္းထဲတြင္ သူမကိုေတြ႔မည္။ တခါတေလ ထိုင္ၿပီးသူမ ငိုေၾကြးေနသည္၊ ရယ္ေမာေနသည္။


* * * * *

မဲေဆာက္ အေ၀းေျပးကားဂိတ္မွာ ကေလးအရုပ္ကေလးခ်ီထားၿပီး အရုပ္ကို စကားတတြတ္တြတ္ေျပာေနသည့္ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္…။ ေနပူတာ မိုးရြာတာကို သူမ မသိေတာ့။
တခါတေလ ကေလးအရုပ္ကေလးကို ႏို႔ဘူးတိုက္သည္၊ ေခ်ာ့ေနသည့့္ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ကို ေတြ႔လိမ့္မည္။
တခါတေလ ငိုေၾကြးေနသည္။ တခါတေလ ရယ္ေနေပသည္။
ေလာကဓံ တရားက သူမေပၚသက္ေရာက္မႈ မရွိေတာ့သလိုမ်ဳိး…။ ဘ၀ရဲ႕လိႈင္းပတ္ခတ္ဒါဏ္ကို သူမၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္သြားေလၿပီလား….။

(ျမင္သမွ်ေလးေတြေရးထားတာပါ လိုတာပိုတာ အမွားပါတာရွိရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးပါ)

အသံ 'အ' သြားတဲ့ဆည္းလည္းကေလးေတြ

ကိုစ်ာန္

ထမင္းဖိုးေလး ေပးပါ။ ေသာက္လက္စ လဘက္ရည္တငံုက လည္ေခ်ာင္း၀တြင္ တစ္ဆို႔သြားသည္။ နံေဘးတြင္ ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးေလးကို ခါးထစ္ခြင္တြင္ တင္၍ အ၀တ္ႏွင့္ လြယ္ထားသည့္ ခေလးမေလး တေယာက္။ မဲေဆာက္ေစ်းတန္းထဲက လဘက္ရည္ဆိုင္တန္းေတြမွာ လိုက္လံေတာင္းရမ္းေနတာပါ။ နီေၾကာင္ေၾကာင္ ဆံပင္၊ အသားအရည္ မဲြေျခာက္ေျခာက္ ႏြမ္းညစ္ေနတဲ့ အ၀တ္အစားမ်ားက သူမရဲ႕ေနတဓူ၀ ျဖတ္သန္းမႈကို ေဖာ္ျပေနသလိုပင္။

မနက္ေစာေစာ ထၿပီး မဲေဆာက္ကို မိသားစုလိုက္ လာၾကတာ။ ညေနပိုင္းဆိုရင္ ျပန္တယ္။ ျမ၀တီမွာေနတယ္။ ငွားထားတာက တဲေလးပဲ၊ တဲငွားခက တလကို တေသာင္းႏွစ္ေထာင္ေပးရတယ္။ အိမ္မွာက ေမာင္ႏွမခ်ည္းပဲ ၇ ေယာက္ရွိတယ္။ အခုတေယာက္က ၂ ႏွစ္ပဲရွိေသးတယ္။ ေျပာရင္း ခါးထစ္ခြင္တြင္ တင္၍ အ၀တ္ႏွင့္ လြယ္ထားသည့္ ကေလးေလးကို ပင့္တင္လိုက္သည္။ ကေလးက ဗိုက္ဆာလို႔လား မသိ။ သူမႏွင့္က်ေနာ္ စကားေျပာေနရင္းပင္ ခါးထစ္ခြင္ထဲရွိ ကေလးက ငိုမဲ့မဲ့ ျဖစ္လာသည္။ သူမက သူမခါးၾကားတြင္ထိုးထာေသာ ႏို႔ဗူးေလးကို ထုတ္၍ ေမာင္ေလး ကို တိုက္လိုက္သည္။ ႏို႔ဗူးအေဟာင္းေလးထဲတြင္ ႏို႔မရွိ...။ ကေလးေလးက ႏို႔ဗူးေလးထဲက ေရမ်ားကို အားရပါးရ စုပ္ေသာက္ေနသည္။

အရင္တုန္းက ျမ၀တီမွာ ေနတာမဟုတ္ဘူး။ စစ္ကိုင္းမွာေနတာ စစ္ကိုင္းကေနမွ ျမ၀တီကို မိသားစုလိုက္ဆင္းလာတာ သံုးႏွစ္ေလာက္ပဲရွိေသးတယ္။ စစ္ကိုင္းမွာပဲ ေပ်ာ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက အခုလို မေတာင္းစားရဘူး။ အေဖက လယ္လုပ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ လယ္လဲမရွိေတာ့ဘူး။ လယ္ေတြ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ မသိဘူး။ ေနာက္ပိုင္း ျမ၀တီမွာ လယ္လုပ္ေသးတယ္ အဆင္မေျပဘူး။ အေဖက မဲေဆာက္ဘက္သြားၿပီး ပန္းရံလုပ္ေသးတယ္။ သမီးတို႔ မိသားစု တစုလံုးစားမေလာက္ဘူး။

တေန႔ကို ေန႔ခင္းပိုင္းဆိုရင္ ဘတ္ ၄၀၊ ၅၀ ေလာက္ရတယ္။ ညဘက္ ညေစ်းမွာ သြားေတာင္းရင္ ၁၅ ဘတ္ ၂၀ ေလာက္ရတယ္။ ထမင္းက တခါစားရင္ ၁၀ ဘတ္ကုန္တယ္ေလ။ ေစ်းထဲမွာပဲ ၀ယ္စားတယ္။ ဆိုင္ထဲမွာ စားလို႔မရဘူး အထုပ္ကေလးေတြပဲ ၀ယ္ၿပီး လမ္းေဘးမွာပဲစားတယ္။ ထမင္းတထုပ္ ၅ ဘတ္ ဟင္း ၅ ဘတ္ေလ။ ေရေသာက္ေတာ့ တခ်ဳိ႕ အိမ္ေအာက္က ေရဘံုပိုင္မွာေသာက္တယ္။ တခါတေလ ေမာင္းထုတ္တဲ့သူေတြရွိတယ္။ စိတ္ေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္.....။

သမီးမဲေဆာက္မွာ အခုလိုလာ ေတာင္းတာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ ေလးႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ အေဖရယ္၊ အေဖ့ မိန္းမရယ္၊ သမီးေမာင္ေလးရယ္၊ ေမာင္ေလးက အမႊာပူးေလး ေလ ေနာက္တေယာက္က အေဖ့ မိန္းမဆီမွာ။ အေဖ့မိန္းမလား ဟုတ္တယ္ မိေထြးေပါ့။ သမီးတို႔ေတာင္း ရသမွ် ပိုက္ဆံေတြ သူ႔ကို ေပးရတယ္ေလ။

သမီးေမာင္ေလး ဖ်ားေနတယ္။ အက္ကဲြစူးရွစြာ အဖ်ားလိႈက္ခတ္ၿပီး ထြက္လာတဲ့ သူမရဲ႕အသံက က်ေနာ့္နားထဲကို တိုးညွင္းစြာ တိုး၀င္လာခဲ့သည္။ ေမာင္ေလးက ၉ လပဲရွိေသးတယ္။ ေမာင္ေလးက ဘာျဖစ္တယ္ မသိဘူး အန္ပဲအန္ေနတာပဲ။ အခု ေက်ာင္းသား ေဆးခန္းမွာေလ။ သမီးမိေထြးက သြားေစာင့္ေနရတယ္။ အခုေမာင္ေလးက ဖ်ားေနေတာ့ ညဘက္ ညေစ်းမွာ သြားေတာင္းေနရတယ္။ ပိုက္ဆံပိုရေအာင္လို႔ပါ။

ေက်ာင္း....ေက်ာင္းလား.... ေက်ာင္းဆိုတဲ့စကားလံုး မေျပာခင္မွာ သူမႏႈတ္မွ တြန္႔ဆုတ္ ဆံြ႔အသြားခဲ့ သလိုပင္။ စကၠန္႔အနည္းငယ္ၾကာမွ ေျပာဖို႔စကားကို ျပန္ၿပီး ဆက္ေျပာေလသည္။ သံုးတန္းနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္လိုက္တာ။ စားဖို႔ မရွိလို႔ေလ။ သူမမ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္ အနည္းငယ္ စို႔လာသည္။ ၀မ္းနည္းရိပ္ေျပးသြားတဲ့ မ်က္၀န္းထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနသလိုပင္။

သူမေဘးမွာ ရပ္ၿပီးနားေထာင္ေနတဲ့ သူမႏွင့္ အိမ္နီးနားခ်င္းေကာင္းေလးက ၀င္၍ သားဆိုရင္ ၁ တန္းေအာင္ၿပီးထြက္လိုက္တာ အိမ္က အေဖက အကူမပါရင္ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူးေလ။ သားက အေကာင္နည္းနည္းႀကီးၿပီဆိုေတာ့ အေဖ့ကို ကူရတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ အေရွ႕ကတဲြၿပီးေခၚရတယ္။ မလွမ္းမကမ္းမွာရွိတဲ့ သူ႔ရဲ႕အေဖကို လက္ညွဳိးထိုးျပသည္။ မ်က္စိႏွစ္ဖက္က သည္းကဲြစြာမျမင္၊ ေျခေထာက္တဖက္ကမရွိ ခ်ဳိင္းေထာက္ႏွင့္ သူ႔အေဖ့ကိုေတြ႔ရသည္။ အဲဒီ ကေလးေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္က ၆ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမည္။ ေနာက္ သူ႔အေဖကို တဲြရင္ ထြက္သြားသည္။

သူမက ေက်ာင္း၀တ္စံုနဲ႔ ေက်ာင္းသြားေနတဲ့ ရြယ္တူကေလးေတြကို ျမင္ရင္ ေက်ာင္းတက္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာတယ္။ အရင္ ေက်ာင္းတက္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ ျပန္သတိရမိတယ္။ ဒီဘက္မွာ ရွိတဲ့ေက်ာင္းေတြေတာ့ တက္ခ်င္တယ္။ ၀မ္းသာစြာ ေျပာၿပီး မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး...ဟု သူမဘာသာေျပာေနျပန္သည္။ သမီးေမာင္ေလးေတြလဲ ထိန္းေနရတယ္။ စားဖို႔လဲရွာရတယ္ေလ။ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ အ၀တ္အစားလဲ မရွိဘူး။ သူမက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုန္ဆံုးေနတဲ့ စကားလံုးေတြကို ထပ္ကာထပ္ကာေျပာရင္း... အေ၀းကို လွမ္းၾကည့္ေနသလိုလို တခုခုကိုပဲ ေတြးေတာေနသလိုလို ရီေ၀ေငးေမာရင္း...။